Samvinnan - 01.06.1973, Blaðsíða 54

Siglaugur Brynleifsson:
Endurlausrein
Tileinkað Sigurði Erni Steingrimssyni.
I.
Tómleiki orðanna
brotin innsiglin
rústirnar við þjóðveginn
bak við tónmjúkar nætur
og tímleysi tærður
hefurðu stefið
gegn leysingavatni fortíðarinnar
engin stöðvun
á þessum halla fleti
skip þín renna út í blámann
Dagurinn titrar í birtubrigðunum
húmið leggst á stíg ambáttanna
lokastíginn
endalausar víðáttur ógna þér
ámáttkir dagar koma
og renna gegnum greip þína
myrkviðurinn þyrnaður verður þér
skjól
í skógi hugsaðra illvirkja
sveimar þú í hráu Ijósi
teningurinn veltur yfir líf þitt
í djúpu kerinu
hann verður þér leiðin að lokum
kaldur er skuggi þinn
II.
Þungur bláminn hellist yfir
grátt strætið
sem syngur við hjólbarðann
blátt stálið
þú bíður á horninu
undir yfirskininu
fokheldu og gegnheldu
Yfirþyrmandi munaður
djúpa nautn
fullkomna uppgjöf
sem ógnar þér
undir forskyggninu
Krypplingamergðin
styður sig við stálhækjur
skokkar framhjá
þar sem þið sitjið
við gráblátt hafið
um óttuskeiðið
á flótta undan afstyrminu
sem ógnar með hækjunni
saungur hækjunnar býr í vitund
ykkar
tærðir friðleysi leitið þið undan
dagarnir endurtaka sig
Eldar kyntir á framandi ströndum
sigra ei rökkvann ...
Hljómurinn bíður að leiðarlokum
tónsprotinn liggur við veginn
hulinn þeim sem fer veginn
áttleysi dæmdur
dæmdur hækjunnar hljómi
tærður af kvíða
Morðið sem aldrei var framið
er martröð þín þessa svörtu nótt
hljómandi nóttin
og þú gengur djúpan stíginn
grasigrónar göturnar
lokaleiðin
þar sem eldsúlan rís
upp af auðri strönd
III.
Stundum væntirðu dauðans
vonar og vilt að hann komi
komi og hverfi með þér
hverfi og sé eigi lengur
von þín treganum blandin
það er í kvöld sem hann kemur
kemur og hann verður þú
Dauðinn sem bíður og beið okkar
og bíður við hornið
þar sem vorið fór um
og vorið er liðið
Sumarið senn á enda
haustið er komið
með dauðann í för
bak við hafið og himininn
bak við blámann og skýin
sem við sáum um haustið
hann bíður okkar senn
Því þú ert dauðinn sem þíður
sumarið senn á enda
sveipast húmblæjum foldin
himinninn tjaldar svörtu
og nóttin syngur
sænum þá söngva
sem óma í djúpunum
bak við hafið og himininn
bak við blámann og skýin
sem við sáum um haustið
Það er í kvöld sem þú gleymir
kastar af höndum þér öllu
ilmi úr jörðu blómum
ást tunglskini skýjum
angan af vori himni
jörðu og hafi
hverfur því þú hefur sigrað
það er í kvöld sem þú kemur
því þú ert dauðinn sem kemur
IV.
Við fyrstu tunglkomu urðu
víðátturnar
meiri tunglskinið bjartara
mosadýin djúpgul
uppspretturnar hjöluðu
Rosabaugur um tunglið
rauð ský yfir uppsprettunum
bólgnir flákar þutu yfir himinhvolfið
óveðrið ýlfraði hærra kliði
uppsprettunnar
Þessi ský þessir flákar
hvað varst þú hvað voru dimmir
flákar
hlekkirnir lágu í sefinu
tunglin urðu fleiri
Sefið bylgjast í laufvindunum
svartir hlekkirnir glitra
rosabaugur um tunglið og hlekkirnir
voru þungir
svarbláir frostbólgin dýin
Að vori kliðar uppsprettan
dýin gulna
máninn kviknar
glitrar landið
Við síðustu tunglkomu brast fjöturinn
kalt stálið skein við fölvan mánann
augu ormsins brotin
sefið grænt og rakt í hvítri birtu
Mosinn er gulur
máninn rauður og gyllir
víðernin eru bláhvít
sefið sem hylur brotin
54