Samvinnan - 01.06.1973, Blaðsíða 55

V.
í gegnum svefninn heyrirðu hljóminn
heyrir og kalt svíður þér birtan
í augum
þegar nóttin er öll
og asi og þreyta taka völdin í landinu
Fossar þér birtan svöl
flæðir og hrífur þig úr faðmi
draumsins
og aftur hefurðu stefið um daganna
rás
og þann vana sem allir dagar þér
skapa
daganna rás sjálfgerð iðkun
og ánauð í senn
Daganna rás
sá vani sem þú verður og varst
þú velur og þér virðist dagurinn bíða
en það verður þú sem bíður
sem verðandi velur þá leið
er fyrrum þú fórst
fjötraður hringnum dökka
Það er oft um nætur
þú heldur frelsið bíða að morgni
von þess að tindurinn gnæfi úr þoku
bjartur
vonar og væntir
en þokan lykur þig þrátt
og þó að þú kafir djúþt
kviksyndið dökka þunga
drekkir þér inn í myrkrið
og djúpið
lykur þig hringurinn rauður
sem ekkert rýfur
utan sá hljómur sem barst þér
minning hálfgleymd og veik
dulin og draumurinn hefst
Þrátt bak við hafið
sem beið þín
undir úrsvölum himni
yfir sandana sveimar
svefngengill ótta og hljóms
VI.
Úr sári morguns
fyrstu dögun döggvað
af draumsins rót
hefst tréð mót himni blám
Við ym þess kvika fljóts
þín ósk þín þrá af endurómi vex
úr sandi auðnar
lífguð fljótsins grósku
saðning sárrar vonar
um svefn í húmi
dimmra endurfunda
Þitt blóð það niðar þungt
og gróskumett
þrá þín er öll í faðmi asksins rauða
sem drúpir laufi
hrísi vaxa stígir
fornra kynna
festarhringir skipa er aldrei komu
losna úr gróp
og undir bláum himni
dagarnir koma einn af öðrum
hrynja yfir sandsins auðn
og stíginn hulda þann
er enginn veit
en sá er rýfur hringinn
hverfur og orðin syngja galdur
sviðsins
VII.
Draumur — og hljómurinn hefst þér
þú teygar í botn fullan bikar
meðan strengleikar sandsins
drjúpa bak við fortíðina
sem strauk þaninn strenginn
fyrr en sporin urðu óteljandi
þar sem tréð stóð
og teygaði gróskuna úr strengjum
árinnar
sem rann þér fyrr en þú lifðir fortíðina
innan við múrinn
þar sem gígjan
bergmálar ákallið
Ljósbrot árstrengsins syngur
við sendna strönd
sporast tómlegu hljóði
þar sem þú hlustar á leik
sandkornanna
í gengnum sporum
Og áður en nokkuð gerðist
var tréð visið
og ákallið til árinnar
drukknaði í sandflæminu
þarna sem sporin eru ófarin leið
andstæðra átta
Gengin sporin
þessi ósegjanlega þreyta
svefn — og augun verða þung
þung og þú sefur
sandurinn sefur
í gylltri sól
þungum svefni
eins og höfugt vín
á eikarámum
í svölum hvelfingum
Og ást þín
sandkornin sem sviptast til í vindinum
hlaðast upp og dreifast
sandkornin endalaus
endalaus er ást þín
eins og sandurinn
sandurinn er ást þín
Sandorpið landið
kviksyndið við árbakkann
þar sem tréð stóð
kviksyndið endalaust
og það marar í myrkrinu
bundið álögum sandsins
það marar í kviksyndinu
hálft og veikt
martröð endalausra sporanna
martröðin
og vindarnir eru þar senn
sunnanvindurinn og vestanvindurinn
þjóta í sefinu yfir árborðið
og sandflákinn hefst
sandbylurinn hrópar hið ósegjanlega
sandhríðin fyllir auðnina
sáru myrkri
þaninn strengur kvalarinnar
yfir auðninni
VIII.
í dauðahryglu endurlausnarinnar
steinast himnarnir rauðu myrkri
undirdjúpin skjálfa
sannleikurinn opinberast
en verður aldrei sagður
Hvað verður um hina glötuðu
þegar dansinum er lokið?
í upphafi varð allt
eilíf endurtekning
og þeir vænta svara
Er dansararnir hrapa að lokum
inn í hrynjandi flautuspiIsins
hefjast tónarnir til himins
og festingin mun óma
55