Samvinnan - 01.06.1973, Side 57

sem ég hef sagt þér, ég hef eingöngu sagt
hvað mér finnst. Kannski er ég bara að brjóta
niður skoðanir þínar, af því þú ferð í taug-
arnar á mér.
Ertu að meina þetta?
Já, nei, ég veit það ekki. Þú ert svo áhrifa-
gjörn, þú verður að mynda þér þínar eigin
skoðanir og standa fast á þeim, því það er
hægt að færa rök fyrir næstum öllu sem mað-
ur segir. Hættu að eltast við fólk sem talar
ekki um annað en að opna sig hvert fyrir
öðru, en blaðrar svo bara um fólk sem er
ekki alveg eftir þeirra skoðunum, og þess-
vegna ómögulegt. Vertu þú sjálf, hver ein-
asta mannsekja er þannig útbúin að hún get-
ur lifað af sjálfri sér, bara ef hún er raun-
sæ. Farðu nú frá, ég þarf að fara að vinna.
Það er fullt tungl í kvöld, langar þig að
koma út á Nes og tala við karlinn í tunglinu?
Já, komdu og náðu í mig þegar sólin er
setzt, því þá hætti ég að vinna.
III.
Ég iabba um bæinn okkar, pínulítið hrygg,
af því stundum gefur þú mér ekki nóg af
öllum þeim skilningi, sem ég veit að þú býrð
yfir, og pínulítið hamingjusöm af því þú ert
mér betri og réttlátari en nokkur annar. Hef-
ur þér ekki skilizt að ég vil ekki vera fyrir
þér, að ég vil ekki að þér finnist þú vera
bundinn mér, eins og maðurinn bindur hund-
inn við kofann sinn? Ég vil bara að við getum
talað saman, og skilið hvort annað. Veiztu
að þegar þú tókst í höndina á mér, þá var ég
að missa fótfestuna, ég var hætt að hugsa um
hvort ég væri eitt eða annað. Ég vissi ekki
hvar ég var, eða hvaða dagur var, enda skipti
það ekki máli, það eitt að þín hönd var traust
og hélt augnablik um mína var nóg til að ég
gat byrjað á nýjan leik. Svo baðstu mig að
gera þér smágreiða, og sem þökk fyrir hand-
artakið þitt sagði ég já. Hefði ég vitað að
þetta „já“ ætti kannski eftir að eyðileggja
vináttu okkar og kærleik, þá hefði ég sagt
nei. Ég get ekki gert að því, þó mér þyki
vænna um þig en aðra, og ég get ekki
stjórnað því að i hvert sinn, sem ég segi
eitthvað, er ég að segja þér það, að í hvert
sinn sem ég er góð við einhvern, er ég að
vera góð við þig. Þetta er mér bara eðlilegt
og eiginlegt.
Sólin er orðin þreytt og ætlar að leggjast
til hvílu niðri í sjónum. Hún hefur litað um-
hverfi sitt rauðglóandi, og ég stend beint á
móti miðdepli hennar. Ekkert er til nema ég
og hún. Á milli okkar er bein braut, sem
hvílir algjör kyrrð yfir, það er eins og tíminn
hafi stoppað. Þessvegna brá mér svo þegar
hjörturinn stökk út á brautina og æddi á
móti mér, um leið og hann sá mig stoppaði
hann. Ég tók hárlokk og spennti hann, lagði
eitt af áhyggjuefnum mínum á, eins og bog-
maðurinn leggur örina á strenginn sinn. Bæði
eigum við jafnmikinn rétt á að vera hér,
við göngum hægt móti hvort öðru, bæði í
von um að hitt gefist upp áður en bardaginn
hefst. Það er ekki fyrr en við stöndum beint
á móti hvort öðru að við lítum upp, og I augu
hvort annars.
Gefðu mér líf, segja augun hans.
Af hverju ætti ég að gefa þér líf, litli
hjörtur? Þér sem raskaðir rónni milli mín og
áólarinnar.
Hann segir ekkert, labbar bara að mér
fullur trausts, og nuggar kollinum sínum í
mig. Saman horfum við á sólina hverfa, og
hann labbar burt í leit að nýjum ævintýrum,
en ég labba niður í bæ til að sækja þig.
IV.
Sjáðu hvernig tunglið ryðst fram úr skýj-
unum. Litirnir sem flæða út úr því og renna
á braut umhverfis það eru svo fallegir, að ég
efast um að þeir séu raunverulegir. Getur
verið að tunglið sé að koma niður á jörðina,
sjáðu það stefnir þeint á okkur. Þorir þú að
vera sá sem talar fyrstur við karlinn í tunglinu?
Ég veit ekki hvort ég þori það. Nei, nú er það
hætt að koma í átt að okkur, en heilu tónverk-
in streyma út úr því, og stórt líkneski situr fyrir
framan það, og segir: Komið nær, komið nær.
Ég vil ekki fara, en það er eins og öllum
vilja mínum hafi verið kippt undan fótum mín-
um. Ég svíf á móti tónunum, en samt sit ég
Skógarþrestirnir skríkja í dúr en Jónmundur
blistrar í moll, en það kemur til af því að
hann er hálf-laglaus. Ekki er samt um það að
sakast þar sem andinn er hinn sami. Auðvitað
hefur aldrei hvarflað að honum að hann sé
einskonar skógarþröstur, afturámóti mætti með
nokkrum sanni segja að hann sé ekki óskyld-
ur þessum söngglaða fugli í andlegum skiln-
ingi. í líkamiegum skilningi er vart hægt að
hugsa sér meiri andstæður, því Jónmundur er
mikill vexti í öllum skilningi og hann getur líka
ennþá á steininum úti á Nesi. Ég skil ekkert,
ég bara nýt þess að vera til. Ef ég þá er til,
kannski er ég dáin. Allt í einu man ég hver
ég er, og ég gríp dauðahaldi í nafnið mitt,
en aftur er öllu kippt undan fótunum á mér,
og ég líð út í geiminn. Svo hættir allt snögg-
lega, og við sitjum alveg eins og áðan á
steininum. Undarleg þögn er yfir öllu.
Var þetta allt ímyndun?
Nei, þú ímyndaðir þér þetta ekki. Við höf-
um verið í sambandi við alheimssálina eitt
augnablik.
En Ijósin sem ég skynjaði, hvað var það?
Ljós lífsins, eða það held ég. Mér er orðið
svo kalt, eigum við ekki að fara heim?
Jú, komum heim.
Og með undarlega skynjun í sálunum göng-
um við hönd í hönd, eftir strætum borgar-
innar og heim. ♦
verið harður í horn að taka ef svo ber undir,
t. d. hefur hann rifið kjaft við ósvífna bfl-
stjóra sem halda þeir séu eitthvað og lamið
nokkra komma í hausinn með kylfunni sinni
(að sjáifsögðu mjög laust) svo tvö dæmi séu
nefnd. Ekki hræðist hann heldur drukkna menn
þótt óðfúsir séu í slagsmál og rök hrína vart
á honum fremur en skvett sé vatni á gæs.
Ekki má samt skilja það svo að hann sé
algerlega rökheldur því skynsamlegar rök-
semdir getur hann vissulega tekið til greina,
Oddur Björnsson:
Hún Gunna
Teikning: Sigurður
Örn Brynjólfsson
BURLESKA
5T