Samvinnan - 01.06.1973, Blaðsíða 9

Einn af lumningjum Marks
Twains, sem var mormóni,
reyndi að sannfæra rithöfund-
inn um siðgæði fjölkvænisins.
Eftir að hann hafði réttlætt
þennan sið með öllum hugsan-
legum skynsemdarrökum.
krafðist mormóninn þess loks,
að Twain vitnaði í einhver orð
Biblíunnar, þar sem fjölkvæni
væri skýlaust forboðið.
— Það ætti ekki að vera
erfitt, svaraði Twain af bragði:
„Enginn getur þjónað tveim-
ur herrum.“
Mark Twain var að ferðast
í járnbrautarvagni og hafði
bók sér að hlífiskildi, en einn
af samferðarmönnum hans,
bústinn prestur — sem hafði
meðferðis konu og dóttur —
átti ákaflega bágt með að láta
hann í friði.
— Þetta er fallegt landslag,
sagði presturinn og reyndi að
koma af stað samræðum, en
Twain virti hann ekki svars.
— Það virðist vera ákaflega
áhugaverð bók, sem þér eruð
að lesa, sagði presturinn litlu
seinna og gerði nýja tilraun til
samræðna, en Twain lét sem
hann heyrði ekki til hans.
Að liðinni góðri stund
gerði prestur eina tilraun enn:
— Leyfist mér að bjóða
yður upp á vindil?
— Nei takk, ég reyki ekki.
— Þér eruð sveimér skyn-
samur ungur maður. En hvað
með lítið glas af viski? Þetta
viskí hérna er alveg einstakt í
sinni röð.
— Nei takk, ég kæri mig
ekki um áfengi.
— Þetta er alveg einstakt!
Þér eruð sannarlega skynsam-
ur og aðdáunarverður maður.
Leyfið mér að kynna fyrir
yður konu mína og dóttur.
— Nei takk, ég kæri mig
ekki heldur um ástir. . . .
Þegar Mark Twain varð
gjaldþrota, efldist með honum
rótgróin óbeit hans á bönk-
um og bankastjórum. Eftir
það hafði hann sérstaka á-
nægju af að lýsa bankastjóra
á þá lund, að hann væri mað-
ur, sem lánaði regnhlíf í
þurrki, en heimtaði hana aft-
ur þegar færi að rigna.
Á einu skeiði ævinnar bár-
ust Mark Twain bréf og ljós-
myndir í hundraðatali frá
fólki, sem vildi sýna honum
framá, hve mjög það líktist
honum á myndurn. Þegar frá
leið varð hinum fræga rithöf-
Framhald á bls. 59
Vinur Marks Twains skrif-
aði honum bréf og skýrði hon-
um frá því, að sér heilsaðist
ákaflega illa. Bréfinu lauk
hann með þessum orðum:
„Getur nokkur verið verra en
að ganga með tannpínu og
eyrnaverk samtímis?“
Twain skrifaði um hæl: „Jú,
gigtveiki og vítusardans.“
Mark Twain var mikill
reykingamaður. Eitt sinn varð
honum að orði í samkvæmi:
— Eg veit að, það er ekki
nokkur vandi að hætta að
reykja — ég er margbúinn að
reyna það.
Mark Twain skrifaði góðum
vini sínum bréf og bauð hon-
um í heimsókn. Vinurinn svar-
aði, að því miður gæti hann
ekki komið einsog á stæði, og
síðan lauk hann bréfinu með
glósu, sem þá var algeng í
niðurlagi bréfa: „Guð veri hjá
þér“.
Skömmu síðar skrifaði Mark
Twain til vinar síns: „Hann
kom ekki. Reyndu næst að
senda einhvern, sem við get-
um treyst á.“
ALLRA ÞÖRF-VIÐ DAGLEG SIÖRF