Andvari - 01.08.1961, Qupperneq 29

ANDVARI
VEGURINN YFIR FIEIÐINA
123
gat sofið, áður en hún fór að taka sig út í veizlunni. Hann hló lágt með sjálfum
sér, en langaði til þess að hlæja hátt og hemjulaust.
Hér liöfðu tjöldin þeirra staðið forðum. Vegurinn var eggsléttur og bíll-
inn rann eins og af sjálfu sér. Skyndilega hemlaði hann, svo að hjólbarðamir
sungu við veginn. Það kom maður út úr þokunni og stóð á miðjum veginum.
Þetta var Jóhannes, enginn annar, gat enginn annar verið. Hann stöðv-
aði bílinn, slökkti á honum og smeygði sér þegjandi út. Kona hans hálfreis í
sæti og kallaði með hræðslu í röddinni:
- Er nú eitthvað að?
— Nei, ég þarf að tala við mann, svaraði hann og skellti aftur hurðinni.
Hún svipaðist um, en gat engan séð nema mann sinn, sem gekk aftur
fyrir bílinn.
— Vertu fljótur, kallaði hún. Þú manst að við erum að verða of sein.
En hann heyrði víst ekki til hennar.
Idann heilsaði gömlum manni, með mikla fjarlægð í tillitinu.
— Þú þekkir mig, Jóhannes? sagði hann — hefur auðvitað ætlað að hitta mig.
— Ég kannast við þig, en kem þér ekki fyrir mig.
— Ég er hann.
- Hver?
— Sæmundur.
— Sæmundur? Sæmundur? man ekki í svipinn . . .
— Haraldsson.
— Nú, já, Sæmundur Haraldsson. Já, þú varst víst einu sinni hjá mér
hérna á heiðinni. En þeir eru nú svo margir, sem verið hafa þar eða átt
þar leið um.
— Hvernig vissir þú, Jóhannes, að ég var hér á ferð?
— Vissi ég það? Það fara hana flestir fyrr eða seinna, kemst enginn hjá
því að fara þessa heiði. Er kannski langt síðan þú áttir hér leið um, Sæmundur?
— Fer hana sjaldan. Og það er langt síðan ég hef farið hana einn.
— Einn segirðu. Erfiðustu ferðina fer maður alltaf einn.
— Kann svo að vera.
— Og þú kemur að sunnan, sagði gamli maðurinn. Það koma margir
að sunnan, en fara flestir suður aftur.
— Og þú hefur ætlað að lntta mig?
— Éo átti erindi við heiðina. Varðstu var við nokkurn vinnuflokk hérna
O
suður frá?
— Nei, það voru engir vegagerðarmenn þar núna.