Andvari - 01.08.1961, Side 55

ANDVARI
SÁLARVOÐI
149
andi búþegn í höfuðstaðnum. í fyrstu hafði hann leitazt við að hafa spurnir
af vinkonu sinni, en þegar hann frétti, að hún væri farin til útlanda og ætlaði
að gerast óperusöngkona, missti hann, þótt undarlegt megi virðast, áhuga fyrir
að fylgjast með ferli hennar, enda varð, ef satt skal segja, harla hljótt um
frægð hennar á þessu sviði. Og ef einhvem tíma hefur hvarflað að honum
að geta mætt henni sem jafningi seinna í lífinu, urðu slíkar tálsýnir brátt að
þoka fyrir raunsærri hugmyndum. Sem sagt, hann kvæntist brátt og undi sínum
hag. Endurómarnir frá ríki draumsins vom honum aðeins sem angurblítt við-
lag við hina hljóðlátu velgengni hversdagsins. Og á stundum fannst honum
jafnvel fró og öryggi í því að vita hana langt úti í hinurn stóra heimi.
Það var einn dag í hitasólskini, að hann stóð við Fríkirkjuveginn og var
að híða eftir vagni lieim í hádegisverðinn. Við og við stönzuðu einkabílar og
buðu óþreyjufullum vegfarendum far, en hann þekkti fáa og stytti sér stundir
með því að horfa á umferðina og fuglana á tjörninni. Allt í einu tók lijarta hans
að slá með nýjum hraða. Ung kona í léttum sumarkjól gengur eftir götunni,
sólbrúnni og framandlegri á yfirbragð en þær sem vermdar em hinu milda
skini norðursins. Jú, hér var ekki um að villast, augun eru hin sömu, nema
ef vera kynni að gáskinn dyljist nú betur í bláu djúpi þeirra. Heppni, hve
snyrtilegur og vel á sig kominn hann er í dag, nýklipptur, hreinn, í gömlum
dálítið slitnum sumarjakka og gulgráum nankinsbuxum. Enn þá les hann vel-
þóknun úr augurn hennar. Hún tjáir honum ánægju sína yfir því að vera
komin heim og hitta gamla vini. Nei, hún ætlar út á land að hitta foreldra
sína og síðan út á ný. Hann gáir þess naumast, að vagninn kemur og fer, gott
að það er aukavagn eftir nokkrar mínútur. Þegar hún liefur kvatt hann, snýr
hún sér við og segir:
,,En ég agaleg. Ég er ekki enn farin að skila hókinni, sem þú lánaðir mér.
Svei mér ef ég er ekki með hana með mér einhvers staðar í draslinu." Hún
brosir: „Ég fann víst á mér, að ég mundi hitta þig.“
Hún bætti því við, að enga bók hefði hún lesið eins oft, og hann svaraði
fyrir sitt leyti, að þetta væri allt í lagi, honum lægi ekkert á bókinni. Jú, hún vildi
láta verða af því að skila henni, af því að þau hefðu hitzt. „Maður sést nú ekki á
hverjum degi.“ Aftur brosti hún íbyggin. En livert átti hún að senda hana?
Mátti hún kannski skilja hana eftir hjá dyravörzlunni? Hann gæti sótt hana
strax í kvöld, ef hann vildi. Hún ætlaði að biðja einhvem á afgreiðslunni fyrir
hana, sjálf yrði hún líklega ekki heima og færi strax í fyrramálið. „Dásamlegt
er annars veðrið hér í dag.“ Hún strauk stuttklippt hárið frá enninu.
Hann virti hana fyrir sér í laumi. Hún hafði mjög lítið breytzt, og allt í
einu var hann gripinn undarlegum fögnuði, ef lil vill af því, að sjá hana svona