Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 58

152
INGÓLFUR PÁLMASON
ANDVARI
eins og húsráðandi orðaði það, hellti hann á glös og skálaði við gestinn. Og
þó að síðarnefndur væri ævinlega hófsamur í þessurn efnum, fannst lionum
nú hann hafa þörf fyrir hressingu og tók í fyrstu allósleitilega til drykkjarins.
Þeir hlustuðu nú á sönginn frá tækinu, en sögðu fátt, nema þegar gesturinn
spurði einhvers viðvíkjandi söngvaranum eða tónverkinu. Þannig höfðu þeir
oft setið á kyrrlátum kvöldum og látið sönginn vætla inn í sál sína, og gesturinn
óskaði þess nú eins, að þannig mætti kvöldið líða í kyrrð og sjálfsgleymsku. En
allt í einu gall bjallan við. Húsráðandi rauk upp af stólnum og opnaði. Tvær
unglegar, glaðværar kvenraddir heyrðust framan úr anddyrinu, og eftir andar-
tak fylgdi trommarinn tveimur léttklæddum dömum inn í stofuna og kvnnti
þær fvrir vini sínum.
,,Gasaleg jarðarfararmúsík er þetta lijá þér, elskan", sagði önnur og sneri
máli sínu að húsráðanda.
„Ferlega getið þið verið púkó að lilusta á sona“, sagði hin. Og nú var
platan rifin af í miðju lagi og stillt á Keflavík með viðeigandi skrækjum og
veini. Glymjandinn fyllti stofuna og hinar föngulegu meyjar tóku nokkur
hrífandi dansspor á gólfinu. Gesturinn sat dolfallinn: Að hann skuli kunna við
að hjóða svona gálum heim og eiga á morgun von á konunni og krökkunum,
flaug um huga hans, en hann varpaði þessari óboðnu hugsun óðara frá sér og
fannst hún á einhvern hátt óþægileg og vansæmandi. Trommarinn vildi, að
þau færu að dansa og hóf sjálfur framkvæmdir, en gesturinn hafnaði slíkri
hugmynd. Hann varð dauðfeginn, þegar vandinn leystist með því að bjallan
gall við í annað sinn og nokkur glaðvær ungmenni í viðbót ruddust inn í
stofuna. Hann reyndi að tala við þetta alúðlega fólk, en fann brátt, að sálar-
líf þess hafði aðra bylgjulengd en hans sjálfs. Brátt var svo komið, að hon-
um fannst óþolandi innan um þennan skrækjandi hávaðalýð. Hann stóð upp og
bjóst til að hverfa svo lítið bæri á.
Trommarinn kom fram í anddyrið. „Ertu vitlaus, maður", sagði hann.
„Þú ætlar þó ekki að stökkva burt frá þessu yndislega kvenfólki, ha? Svona,
svona. Enga smámunasemi, elsku vinur. Ekkert hressir meira upp á hjóna-
bandið. Ég hef reynsluna, ég hef reynsluna, kunningi". Hann sló á öxl vinar
síns og hló glaðklakkalega. En gestinum varð ekki þokað. Hann þakkaði fyrir
gott boð og hollar ráðleggingar, sagðist ætla að viðra sig, áður en hann færi
heim, og gekk síðan út í rautt kveldskinið.
Þegar hann kom út í ferskt loftið, fann hann til áhrifa vínsins. Einhver
ofdirfskufullur fögnuður streymdi um hann allan og hann ákvað að ganga
niður í bæ til að horfa á lífið. Allar götur voru fullar af ungu glaðværu fólki,
og bifreiðakösin seig áfram í strætunum eins og straumþung móða. Reykjavík