Andvari - 01.08.1961, Side 60

154
INGÓLFUR PÁLMASON
ANDVARI
Hann langaði til að minna liana á áreksturinn í kjallaraganginum, en fann
jafnframt, að það var lionum um megn. Slíkir smámunir verða hlægilegir, ef
reynt er að tjá þá í orðum. Hann spurði liana um dvöl hennar í útlöndum.
Nei, það hafði henni aldrei dottið í hug. En hún hafði sungið nokkra vetur
á ýmsum skemmtistöðum í Danmörku, mest í Árósum. Hún hló dálítið biturt,
þegar hann minntist á frægð hennar.
,,Jæja, þú heldur það“, sagði hún. ,,Minn tími hefur nú farið mest í það
að pikka á ritvél, eins og hjá öðrum vesalings einmana konum“.
Hann hló. Hún einmana! Sá var góður. Hún hló líka og tók að segja
honum frá, hvernig allt hefði brugðizt sér', hvernig reynt er að níða af þeim
skóinn, senr vilja lifa fyrir sína eigin hugsjón.
„Ó, ég hef alltaf verið svo mikill græningi, öll uppi í skýjunum", sagði
hún döpur og andvarpandi. „Það var bókin þín, sem minnti mig á görnlu
góðu dagana heima á Fróni, þegar við krakkarnir í menntaskólanum lásum
og lásum, Hamsun, Kiljan og Wilde. Nú er það allt liðið, allir giftir og orðnir
góðborgarar og fínir menn úti í litlum þorpum. Ég var kjáni — hún teygði
handlegginn upp í loftið, lagði hvora höndina á aðra og studdi þeim á kné
honum — ég var voðakjáni að eiga ekki bara strák eins og þig, þú varst svo
mikil elska.“
Hún hafði varla hugmynd um, hvað þetta voru hættuleg orð. Hann
greip urn arma hennar og þrýsti þá af óvæntum ákafa. Andartak sneri hún
sér að honum líkt og hún ætlaði að hverfa til hans, en þegar hún leit í and-
lit hans, hrökk hún við, stóð upp og gekk út að glugganum. Gullinn lág-
geislinn lék um hár hennar og arma, og hann þóttist geta greint þungan andar-
drátt hennar. Hann vissi ekki lengur sitt rjúkandi ráð. Án þess að vita hvað
hann gerði, gekk hann til hennar og tók um herðar henni. Undarlegt sambland
dapurleika og fagnaðar lýsti úr efablöndnum augum hennar. — Nú eða aldrei
að eilífu, skráði æstur hugur hans. Hann kyssti hana á lokuð augun og hún
sneri sér að honum og gafst kossum hans á vald. Þannig hafði hann aldrei verið
kysstur og þannig hafði hann aldrei kysst fyrr, líkt og dæmdur rnaður, sem
teygar síðustu veig dagsljóssins, líkt og æði höfuðskepna. En mitt í hinum
tryllta dansi ástríðnanna upphófst annar dimmri tónn, sem áður en varði hafði
yfirgnæft töfraflautu Pans. Og þegar fyrsta storminum slotaði og þau litu undr-
andi hvort á annað, sá hún örvæntingarfulla baráttu hans. Eitthvert fjandsam-
legt afl hafði risið á milli þeirra, og hún þóttist lesa úr svip hans, að hér hefði
aðeins verið um mistök að ræða. Hún losaði sig í flýti og lagaði sig til, aðeins
roðinn í andlitinu bar vitni gegn þeirri rólegu heimskonu, sem hún var aftur
orðin. Hann fyrir sitt leyti fann, að stund hans var liðin, hik hans hafði glatað