Andvari - 01.08.1961, Page 62

156
INGÓLFUR PÁLMASON
ANDVARI
engu óðslega. Þegar hann stóð upp, þreifaði hann á höggli í vasa sér. Bók.
Hið eina, sem hafði bjargazt úr rústum draumaheimsins. Hann opnaði hana
af handahófi. Römmum þef af gömluin pappír sló fyrir vit hans. í hálfrökkrinu
við gluggann mátti heita lesbjart. Hann lagði við eyrun eins og þjófur. Allt var
kyrrt og engin hreyfing nokkurs staðar. Hann fór að lesa. Undarlegar kenndir
gripu hann strax: Sumur þrungin skógarilmi, angan liðinna vora. Hann las og
las. Allir hlutu að vera sofnaðir fyrir löngu. Hann geystist yfir blaðsíðurnar
og hrifsaði í flýti það sem hann vildi finna, ástina, þjáninguna og kaldhæðni
lífsins. Er hann hafði lesið síðustu línuna, lokaði hann bókinni hægt. í
urðinni handan við götuna rauk úr hrúgu, sem kveikt hafði verið í urn daginn.
Þetta var vísbending. Hann læddist út og yfir í holtið og fór að skara í logana.
Og l’yrst þegar síðustu blaðsíðumar höfðu sortnað fyrir eldinum, fann hann
hugrekki og ró til að ganga á vit draumsins.