Andvari - 01.08.1961, Síða 90

184
SIGURÐUR JÓNSON FRÁ BRÚN
ANDVARI
annar gráskjóttur hestur og var þaS illa,
því betur hefðu sómt sér óskabörnin eins
og svo víða annars staðar. Mætti ske að
fleira væri til eigulegra hrossa en er, ef
þar hefði komið hryssa.
Víkur þá sögunni til tamningar- og
fullorðins-ára.
Veturinn 1935—’36 bar fundum okkar
Sigurðar Stefánssonar saman. Hafði hann
þá fengið slíka trú á lángefni samneytis
okkar, að hann kunni Gráskjóna sínum
ekki betri forráð en biðja mig að mýkja
hann.
Var það auðsótt, því mjög þóttist ég
búinn við skart, ef ég hefði slíkan hest í
ferð minni, sem hann var orðinn bæði
að vexti og öllum fríðleika — innrætið
datt mér aldrei í hug að efa. —- Fór ég
um þær mundir haust og vor fram og
aftur á milli Eyjafjarðar og Vatnsdals og
tók Gráskjóna í þá ferð vestur um vorið.
Var þá ekki fleira í för en svo, að ég
teymdi allt. Var það ekki með öllu vanda-
laust verk einkum að því er til Gráskjóna
kom, því hann var stórlyndur og snar-
ráður. Vestur kominn mátti hann þó heita
bjarglega teymdur, búinn að læra að taka
tillit til hests við hlið og haga hraða og
stefnu eftir mannsvilja. Hafði ég þá líka
vanið hann nokkuð við þverbakstöskur,
og tók hann þeim svipað og öðru, var
erfiður í sóknum að leggja á hann og
finnanlega til með að reyna að hlaupa
frá öllu saman, en þó sæmilega auðsættur
við ólánið fyrst það á annað borð átd
að vera, einkum ef það var ekki rekið
að honum með dónaskap eða gönduls-
hætti, og hann reyndi ekki að skvetta
sér þótt ég léti hann hafa langan taum
eða ræki hann með uppbundið, fór ég
því að hugsa til þess að fara á bak á
hann, fyrst svo langt var komið að hafa
séð hann meinlausan undir töskum. En
það bæði furðaði mig og olli mér kvíða,
hve hesturinn gat stundum verið naut-
hastur á brokki. Það var eins og hann
ætlaði að drepa jörðina með hófunum
þegar sá gállinn var á honum. Vorum við
eitt sinn nokkrir saman á ferð út Vatns-
dalinn þegar honum tókst upp með það
sporlag, og bar Lárus bóndi í Grímstungu
mál á þetta. Varð það til þess að ég
stakk hópnum i rétt þar við veginn, tók
folann, lagði á hann hnakkinn minn og
fór á bak inni í réttinni. Rölti Gráskjóni
út með hinum hestunum, þegar ég var
setztur, og hljóp með öðrum reknum
hestum óánægjulaus og þá ekki illgeng-
ari en margt trippið er. Lét ég hann
ekki finna til taums og lofaði honum að
fara hvort sem hann kaus á braut eða
utan götu, aftarlega eða framarlega í
rekstri, og gekk það vel. Stutta leið reið
ég þó svona og lét samferðamenn mína
stöðva reksturinn, svo að ég kæmist af
baki án þess að folinn fyndi önnur veru-
leg áhrif mín en þungann.
Eftir nokkra bið í dalnum fór ég aftur
að tygja mig til norðurferðarinnar. Hafði
ég þá drjúgum fleira og varð að reka.
Var margt af þeim hrossum styggt og
sumt þó farið að ganga undir hnakk. Fór
ég því norður dalinn til aðalþjóðvegar
þótt oft færi ég annars sunnar á ferðum
mínum. A ytri leiðinni voru þá víða réttir
við götu og hægt að rétta og taka nýtt
undir hnakkinn með stuttu millibili
mannhjálparlaus. Hugðist ég nota mér
þá aðstöðu og gerði það. Vannst svo að
með öllum þessum hestaskiptum, að dal-
urinn entist mér daginn, og gisti ég í
Flnausum næstu nótt, en sá bær stendur
eins og kunnugt er á flatanum norðan
Vatnsdalsflóðs.
Nú eru Hnausar að verða lítt frá-
hmgðnir öðrum velsetnum venjulegum
liújörðum, en í þá daga tók við bæði
norðan og sunnan túns eitt það hrika-
legasta stórþýfi, sem hugsazt getur. Voru
þar til ldcttir svo að fullvaxnir stórgripir