Andvari - 01.10.1963, Qupperneq 105

ANUVAllI
LEIKBRÆÐUR VIÐ FLJÓT
223
að eiga þar viðdvöl; engin bönd virðast hafa getað haldið honum; hann hefur
gustað áfram, upp þorpsgötuna, yfir gömlu brúna, og horfið norðuraf, eittlivað
út í buskann. Þannig er nýi tíminn stundum, mismununargjarn, forsmáir sum
þorp, önnur ekki.
Brúin sú arna á sína sögu, eins og allt í þessu þorpi, sem nýi tíminn hefur
veigrað sér við að eiga nokkur mök við fyrr en allra síðustu árin. Aður fyrr
voru það lestir dalakarlanna, scm röltu snörlandi um hrúna, rekandi klyfjar sínar
og drögur út í ryðgað grindverkið háðum megin. Þær eru horfnar mcð öllu.
1 dag, einmitt í dag cr það nærfellt óslitin röð langferðahíla, sem um hana
þeytist, vekur hcnni skjálfta, sem aldrci hefur túm til að dvína — skilur eftir sig
rykmökk niður eftir allri þorpsgötunni.
Og það er cinmitt þessi cilili straumur, straumur lílsins um gömlu hrúna,
sem kvatt hefur drengina tvo til lciks í rnörg ár, fyllt þá gleði og eftirvæntingu
og jafnframt eirðarleysi, scm enginn fær skilið. Undir hrúnni byltist fljótið,
hlöndugult og úlið, sleikjandi um nafir og hljóðaklappir, síyrkjandi sama brag-
inn, dauðalega og dapurlega rímleysu.
Neinei, það eru ekki rniklar líkur til að eitt gerist öðru skemmtilegra í
þorpinu þetta blíða síðsumarkvöld. Og þó gerist margt og mun gerast áður en
dagur er allur. Veðrið liefur líka verið einmunagott þennan drottinsdag; því
skyldi þá ekki þessi hlóðrás lífsins eftir hrúnni vera ör og í samræmi við veður-
hlíðuna? En nóttin fer í hönd, og smárn saman hefur dregið úr umferðinni.
Ferðafólkið hefur þegar leitað sér náttstaðar víðs vegar meðfram þjóðveginum,
innan hótelveggja, innan tjaldveggja; gömul hjón með lífsþorstann að baki,
miðaldra hjón, sem reyna að staga í gamlar ástir, rneðan húmið færist yfir, ung
hjón með óráðnar flestar ráðgátur ástarinnar, hlæjandi börn í tjalddyrum.
Enda þótt óðurn dimmi og nóttin sé í nánd, er það engan veginn svo, að
gamla brúin geti vænzt næturhvíldar; hún er dæmd til að þjóna sínu hlutverki
jafnt á nótt sem degi. Ennþá eiga hílar þar leið um, ýmist héðanfrá eða handan-
að og flestir með fullum ljósum. Síðsumarrökkrið hefur þreifað sig áfram um
haf og hauður, hægt, en viðnámslaust, hlýtt og rnjúkt og hlátt. Kaldur kopar-
litur himinsins yfir hafinu hefur smám saman vikið lyrir heitum og æpandi lit
spanskgrænunnar og að síðustu korguðum og dreyrabrúnum lit ryðs og hlóðs.
En nú er þetta undarlega og haustlega litróf að hverfa með öllu í haf niður.
En drengirnir í fljótsbakkanum láta sig engu varða þótt dimmi; ef til vill
á hauströkkrið bezt við leik þeirra og drauma.
— Sjáðu til, Gvendur, þarna kemur þinn, segir Glói, sem setið hefur ofan
í bakkanum.
— Og ætli það sé ekki einhver djöfuls beyglan eins og fyrri daginn,