Andvari - 01.01.1948, Side 84

80
Grimur Thomsen
ANDVARl
Gunnar hátt
af haugi lítur
slóðir fagrar fyrr
fölar orðnar,
og iðrast nú
að aftur hvarf
að hera bein
blá við hrjóstur.
Þarna óx Bjarni upp og naul ])ess frjálsræðis, sem venju-
legt er um börn á íslandi. Það leiðir af staðháttum, að börn
þar eiga þess ólíkt meiri kost en hér í Danmörku að leika
sér á víðavangi, um fjöll og dali, haga og völlu. Þar eru engir
akrar, sem hætta er á að troðist niður, engir flóðgarðar, sem
ekki má klifra yfir, þar geta börnin verið hvar sem þau vilja,
þeim er hvergi markaður bás. Vegna þess verða þau frjálsleg
og handgengin náttúrunni, þótt þau skorti oft það djarfmann-
lega fas í umgengni við menn, sem ekki lærist nema með þátt-
töku í samkvæmislífi og kynnum af margs konar fólki. Bjarni
átti kyn sitt að rekja til einnar af elztu ættum landsins. Faðir
hans var Vigfús Thorarensen, sýslumaður í Bangárvallasýslu.
Staða hans og efnahagur gerðu honum kleift að setja son
sinn til inennta. Var það afráðið mjög snemma í æsku hans,
því að óvenjulegar gáfur, framúrskarandi minni og fjörugt
imyndunarafl vakti þá þegar miklar vonir. Var allt þetta hinu
unga skáldi til mikils hagræðis, þegar það kom til háskólans
í Kaupmannahöfn á 17. aldursári; þá stóð yfir hin viðburða-
ríka öld Napóleons og varð skáldanda Bjarna til nýrrar örv-
unar. Á háskólaárunum orti hann líka sum sin fegurstu kvæði,
t. d. Eldgamla ísafold, Hergángan o. fl.1) Þegar hann hafði
lokið námi sínu, sneri hann heim til ættlands sins og settist
þegar í embætti, varð fyrst sýslumaður, siðan meðdómandi i
yfirdómi og loks amtmaður í Norður- og Austuramtinu, og
þá stöðu skipaði hann, er hann andaðist sumarið 1841. Hann
var harmdauði allri sinni fámennn þjóð, þvi að lians innilegu
1) Þctta mun þó vafasamt, sjá Ljóðmæli B. Th., útg. Jóns Helgasonar,
II. b. bls. 40 og 66; ekki fór hann heldur til íslands þegar að loknu emb-
ættisprófi, svo sem beinast liggur við að skilja það, sem segir hér rétt á
eftir, sjá æviágrip Bjarna eftir Jón Helgason i I. b. nefndrar útgáfu bls.
VIII—IX og XI—XIII. Þýð.