Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 116

148
DRAUPNIR.
flækja sig í því. Jón var búinn að sökkva sér
svo djúpt niður í þessar athugasemdir — því á
þessum aldri inndrekkur hjarta unglingsins allt,
sem hann heyrir og sér og miðlar svo seinna
úr þeim sjóði -—• að hann hrökk upp eins og
af draumi við það, að Sigurður kippti í baggann
á hesti þeim, sem hann sat á, og hann hafði í
hugsunarleysi lagst utan í hann, svo klyrjarnar ætl-
uðu að snarast yfir um. Jóni varð ákaflega byllt
við og Sigurði engu síður, þegar þeir svona ó-
vörum horfðust í augu, því Sigurður, sem var
svo niðursokkinn í samtalið, hafði ekki athugað
hvað kom til baggamunarins, en nú sá hann það.
Margur hefði í sporum hans varpað piltinum af
baki og barið hann fyrir tiltækið, en hann gerði
hvorugt. Hann þekkti hann skjótt, því hann
hafði svo oft séð hann heima hjá Málmfríði sinni
og hann sagði glettinn:
„Hvað myndir þú hafa gert í mínum spor-
um, Jónsi minnf" „Eg mundi hafa hlegið að
drenghnokkanum", svaraði Jón, „og látið þar
við sitja". „Þú svaraðir rétt og sittu á klárn-
um". Um leið og hann sagði þetta sauð niðri
f honum hláturinn, því þá fyrst tók hann eftir,
hvað hlægilega þetta bar að höndum, og hvað
Jón var einkennilegur með arnhvössu augun fest
á honum, eins og hann væri að týgja sig í bar-
daga þarna, hangandi utan í bagganum. Jóni
sárnaði háðið, rendi sér niður af hestinum og