Menntamál - 01.12.1949, Síða 10

132
MENNTAMÁL
nemenda, sem falin var umsjón, og aldrei varð ég var
beinna afskipta hans af háttum mínum. Kunni ég því afar
vel. Ég þekkti því ekki gjörla, hvernig hann tók á málum
þeirra nemenda, sem hann þurfti að skipta sér af. Hitt
vissi ég, að hann hafði oft þungar áhyggjur af málum
þeirra, og hann vildi leiða þau til farsælla lykta bæði vegna
þeirra sem einstaklinga og skólans sem stofnunar. Því
kynntist ég ekki sízt, löngu eftir ég var farinn úr skóla, er
hann átti löng símtöl við mig um slík mál, jafnvel á nætur-
þeli. — Hann aðhylltist mjög þá skoðun, sem hann hafði
aðallega kynnzt á lestri enskra uppeldisrita, að bezt væri
og æskilegast að fela nemendum að stjórna málum sínum
sjálfir. Þessari aðferð beitti hann mikið, og ég hygg, að
annað verði ekki með sanni sagt en hún hafi gefizt honum
vel.
En sá þáttur í skólastjórn Sigurðar, sem við nemendur
hans, velflestir að minnsta kosti, munum minnast lengst
og þakka af heilum hug, er sú, mér liggur við segja dæma-
lausa, föðurlega umhyggja, sem hann bar um hag okkar
og heill. Við, sem dvöldumst þarna fjarri heimilum okkar
í hálfgerðum einstæðingsskap og umkomuleysi, jafnvel
þótt við bærum okkur mannalega, kunnum ekki sízt að
meta þetta. Það yrðu löng skriftamál, ef við, nemendur
Sigurðar, færum að telja fram allar velgerðir hans við
okkur t. a. m. þeir, sem áttu við heilsubrest að stríða eða
misstu föður eða móður, meðan þeir voru í skóla. En ég
get ekki stillt mig um að segja sögu, sem nær til hvers-
legra hluta. Söguna sagði mér skólasystir mín. Skólahátíð
stóð fyrir dyrum. Skyldu nemendur tilkynna þátttöku sína
fyrir fram, og höfðu allar stúlkurnar í 3. bekk gert það
nema ein. Skólameistari fylgdist með þessu. Hann stefnir
stúlkunni á sinn fund og innir hana eftir ástæðum til þeirr-
ar hlédrægni. Stúlkan kveðst engan kjólinn eiga, sem hæfi
slíku samkvæmi. Býðst hann þá til að lána henni fyrir
honum. Svona var hugulsemi hans alls staðar nálæg. Og