Æskan - 01.11.1975, Síða 8

MHHI

lengstan tíma tók að reima að sér. brúnu, hnéháu leð-
urstígvélin. Síðan setti hann á sig hvíta skeggið og stromp-
húfuna. Loks greip Valli heljarmikinn lurk sér í hönd,
því staflaus getur enginn jólasveinn verið.
Æ, og ekki má heldur gleyma pokanum. Valli tók stórt
koddaver frá mömmu sinni og hálffyllti það með tuskum
og gömlum plastleikföngum, sem hann átti.
Nú var ekkert að vanbúnaði og jólasveinninn laum-
aðist út um bakdyrnar. Strax við næstu íbúðarblokk
mætti hann tveimur konum með innkaupatöskur.
Sjáðu, þann gamla?
Uhu! Ætli maður kannist ekki við auglýsingabrellurn-
ar. Hvaða stórverslun skyldi nú hafa leigt þennan? ansaði
hin.
Kannski að hann sé á leið niður í Hagkaup eða Kron,
sagði sú fyrri.
Jólasveinninn brosti bak við skeggið. Meira heyrði hann
ekki af samræðu kvennanna.
Skömmu seinna mætti hann þremur unglingspiltum.
Vá, maður. Þarna kemur jólasveinninn þrammandi.
Ha—ha—ha! Sjáið hvað hann er svínfeitur, svaraði
annar.
Já, líklega er þetta hann Kjötkrókur.
Jólasveinninn kærði sig ekki um að heyra meirá og hrað-
aði sér burt.
Næst lá leið jólasveinsins fram hjá leikskóla. Krakka-
krílin steingleymdu leik sinum, stungu upp í sig putta og
störðu dolfallin á jólasveininn.
Syngdu fyrir okkur eitt lag. sveinki, kallaði glaðleg
fóstra.

Köldum.svita sló út um jólasveininn. Hann kunni alls
ekki að syngja, hann var gersamlega laglaus.
Fóstran endurtók beiðni sína.
Ég kann ekki að syngja, tautaði jólasveinninn og tók
til fótanna. Hann dauðskammaðist sín.
Jólasveinn, sem ekki kunni að syngja, ekki nema það
þó! Á hlaupunum heyrði hann að krakkarnir voru byrj-
aðir að kyrja:
Jólasveinar einn og átta,
ofan komu af fjöllunum.
Eftir aðalgötunni kom lítill fólksbíll og ók greitt. Ung
stúlka sat við stýrið. Henni dauðbrá þegar hún hafði
nærri ekið á jólasvein.
Ííííí! Hátt hemlahljóð kvað við og bíllinn snerist í
hring áður en hann stansaði. Stúlkan dró niður hliðar-
rúðuna og hrópaði titrandi röddu:
Þú hleypur beint fyrir bílana, réttast væri að láta lög-
regluna hirða þig.
É-ég kann ekki umferðarreglurnar, tautaði jólasveinn-
inn lafhræddur og forðaði sér inn í næsta húsasund. Hver
vissi nema stúlkan gerði alvöru úr hótun sinni.
Á baklóðinni milli blokkanna voru nokkur smábörn
að bardúsa í snjónum. Þau hættu strax að leika sér og
störðu furðu lostin á jólasveininn. Þau hugrökkustu á-
ræddu að hópast í kring um hann, en önnur fóru að
háskæla og hlupu inn til mömmu sinnar.
Fremstur í flokki smáfólksins var Sveinn litli. Hann
fagnaði jólasveininum eins og langþráðum vini. Loksins
var hann kominn ofan af fjöllunum með gjafir handa
börnunum.
Hvað heitirðu? áræddi Svenni að spyrja.
Ég lieiti nú Gluggagægir, svaraði jólasveinninn, teygö*
fram álkuna og reyndi að vera dimmraddaður.
Hvað ertu með í pokanum þínum?
Aha, auðvitað gjafir handa ykkur, krakkar mínir.
Það fór kliður um hópinn.
Kemurðu til mín, — kemurðu til mín? kvað við ur
öllum áttum.
Já, já, auðvitað kem ég til ykkar allra, svaraði jóla-
sveinninn.
Nú brá svo við að hann var orðinn svo léttur í skap1
og öruggur Hann áræddi að strjúka vingjarnlega 11111
kollinn á börnunum, sem næst honum stóðu
Heyrðu, góði Gluggagægir. Mig langar til að fá snjó
þotu. — Ég vil helst fá dúkku, sem getur pissað og l°^a
augunum. Mig langar að fá flugvél. Og þannig héldu öörn
in áfram að telja upp allt mögulegt, sem þau langaði 1
að eignast.
6