Æskan - 01.11.1975, Qupperneq 12

Draumur Dóra litla
EFTIR MARGRÉTI JÓNSDÓTTUR
óri litli á Brekku var búinn
að missa mömmu sína.
Hún hafði dáið skömrnu fyrir vetur-
nætur og nú var komið fast að jól-
um. Dóri var aðeins 9 ára gamall,
og honum hafði tekist furðanlega
að sætta sig við móðurmissinn.
En nú, þegar jólin voru komin,
rifjaðist allt upp fyrir honum að
nýju.
Hann hafði verið sendur inn á dal
og var á heimleið. Það var aðfanga-
dagur jóla og tekið að rökkva. —
Jólahelgin nálgaðist. — Hvít fann-
breiða lá yfir öllu, og stjörnurnar
voru nýbúnar að opna blikandi aug-
un sín.
Dóri fór sér ofur hægt. Hafði hon-
um þó verið sagt að flýta sér, svo
að hann gæti verið búinn að hafa
fataskipti í tæka tíð.
Hann leit upp hlíðina. Skógar-
hríslurnar stóðu á kafi í snjó, og
það litla, sem í þær sást, var bert
og nakið og dökkleitt, svo að það
minnti á litinn á líkkistunni hennar
mömmu. Og snjórinn, öll þessi
mjöll, hún var eins og líkklæðið,
sem hann mundi svo vel eftir.
Hvemig stóð á þvf, að hin börn-
in á bænum áttu bæði mömmu og
pabba. Hann hafði aldrei séð pabba
sinn, og Guð tók mömmu hans frá
honum. Allir sögðu að mamma hans
væri hjá Guði, og að henni liði
fjarska vel. — En hvers vegna gat
hún þá aldrei komið til Dóra, og
hvernig gat hennP liðið vel, þegar
Dóri var ekki hjá henni.
Um allt þetta var Dóri að hugsa,
þar sem hann labbaði heimleiðis.
Og hugsanirnar urðu æ þyngri.
Það var ekki Dóri hennar mömmu,
sem rölti heim túnið á Brekku, það
var þroskaður unglingur, sem
glímdi við gátur tilverunnar.
Heima á bænum var allt á tjá og
tundri. Fólkið var á þönum úti og
inni, og allir voru venju fremur glað-
ir í bragði. En Dóra litla var svo
þungt fyrir brjósti, að hann vissi
ekki, hvað hann átti af sér að gera.
Hann læddist fram á stofuloft. Þar
var rúmfleti eitt, er stundum var not-
að um sláttinn, þegar flest var fólk-
ið. Einhverjir fataræflar voru í rúm-
inu. Dóri grúfði sig niður í fatalepp-
ana og grét þungum ékka. — Og
það var gott að gráta. —
Þunginn hvarf smátt og smátt, og
raunahugsanirnar hurfu á braut.
Það var alveg eins og mamma
væri að klappa ofan á hann og
hann heyrði rödd hennar í fjarska.
Sofðu Ijúfi sveinninn minn
sit ég hér við stokkinn þinn
Þó að úti þjóti hríð,
þér skal vera hvíldin blíð.
Ró, ró og bíum bí.
Ró, ró og bíum bí,
bráðum kemur vor á ný.
Úti lifna broshýr blóm,
börnin syngja glöðum róm.
Ró, ró og bíum bí.
Margrét Jónsdóttir.
Sofðu góði sveinninn minn,
sástu hvíta engilinn,
laut hann niður hægt og hljótt,
hvíslaði að þér, góða nótt.
Ró, ró og bíum bí.
Dóri litli leit upp. Á loftskörinni
stóð skínandi bjartur engill. Hann
var svo stór, að hann náði nærri
því upp í mæni. Vængirnir fagrir
og hvítir og lágu aftur á bakið og
sló á þá gullslit. Hárið bylgjaðist
eins og norðurljósasveipur og lék
um engilinn allan.
Hann gekk hægt og tígulega í
áttina til Dóra.
Dóri var sestur upp í rúminu og
starði á engiiinn, hann kom nær
og nær, og nú brosti hann svo
undur blíðlega.
Þá þekkti Dóri bros móður.sinn-
ar.
Dóri litli hrökk upp úr svefnin-
um og stökk fram á gólfið. Honum
sýndist engillinn hverfa niður af
loftsbrúninni.
„Dóri minn, ertu þarna, góði
minn? Ég er búinn að leita þín um
ailan bæinn. Hvernig stendur á þér
að gera þetta barn?“
Það var húsmóðirin, sem kom
upp stigann.
Dóri var svo utan við sig eftir
drauminn, og varla vaknaður. Hann
hljóp í fang konunnar.
„Elsku mamma," hrópaði hann.
„Blessaður munaðarleysinginn,“