Æskan - 01.11.1975, Qupperneq 99

Tígrisdýrið
»yM* y^p>
Gagnstætt því sem mennirnir hafa stundum eign-
að Ijóninu ýmsa góða kosti, hafa þeir venjulegast
tileinkað tígrisdýrinu blóðþorstann einan. Og víst er
dýrið blóðþyrst, en þó hvergi nærri eins og sumar
sögurnar herma, sem skapast hafa af ímyndunar-
afli manna um þennan hættulega óvin. Tígrisdýrið
er lang þekktast í Indlandi, en raunar útbreitt meira
og minna í Asíu frá 8. gráðu suðlægrar breiddar til
53. gráðu norðlægrar breiddar — það er að segja
alla leið norður í Síberíu og frá Kákasus tii árinn-
ar Amúr. Langt er frá því að öll tígrisdýr séu mann-
skæð. Flest reyna þau að forðast mennina. En svo
sem kunnugt er, stunda mörg þeirra rán á búpen-
ingi og sýna þá oft furðulegustu dirfsku og hugrekki.
Koma jafnvel í slíkum tilgangi til byggðanna um há-
bjartan daginn. Þessi atvinnuvegur nægir þeim þó
ekki til framdráttar meðan þau eru ung og rösk á
fæti; það er einkum eftir að þau taka að eldast,
sem þau sætta sig við hann. En slík dýr, sem þann-
ig eru tekin að leggjast á búpeninginn, geta þá og
þegar orðið mannskæð. Hin stöð’uga umgengni
þeirra við fjárhirðana venur þau af mannfælninni.
Oft hafa þessi dýr orðið fyrir einhverju áfaili, svo að
þau eiga erfitt með að afla sér fæðu, t. d. lætur
Kipling tígrisdýrið Shere Kan vera halt. Þið kannist
sjálfsagt við Kipling og sögur hans frá frumskóg-
inum. — En slík tígrisdýr eru mjög varhugaverð og
hættuleg og ráðast venjulegast á þá, sem vopnlaus-
ir eru. Þau bera skyn á, hvers vopnin mega sín.
Dæmi eru til að sama tígrisdýrið hafi orðið 100
mönnum að bana.
Tígrisdýrið ber mikia umhyggju fyrir afkvæmum
sínum. Eitt sinn höfðu menn í Indlandi náð tveim-
ur tígrishvolpum og lokað þá inni í útihúsi. Nóttina
eftir skræktu þeir þar og vældu svo ákaft, að við
sjálft lá að menirnir hleyptu þeim út.
En um morguninn þegar þeirra átti að vitja voru
þeir horfnir. Móðirin hafði gert sér lítið fyrir, brotið
húsið upp og sótt börnin sín.
blað, og á það skrifaði hann leyfi handa kerlingu til þess
að hún mætti ætíð sitja á holti. •— Hann skrifaði nafn
sitt undir og setti innsigli á bréfið.
7. Kerling var mjög glöð yfir því að hafa nú þetta leyfi
í höndunum, og hún margblessaði kónginn, þegar hann
ók á brott.
8. Daginn eftir komu þeir bóndi og lénsmaður. Þeir voru
þungir á brún er þeir spurðu: „Ertu nú tilbúin að fara,
gamla hró?“ ,,Já,“ svaraði hún, „það er nú raunar hér
eitt lítið bréf frá kónginum, sem þið ættuð að líta á!“
9. Þeir gátu ekki varist brosi, bóndi og lénsmaður, þeg-
ar kerling fór að tala um bréf frá kóngi. Hvað gat það
haft með jörðina að gera? En brátt fór brosið af þeim.
10. „Jú, hvað er nú á seyði?" spurði bóndinn. ■— „Það,
að kóngurinn sjálfur hefur gefið kerlingu leyfi til að
sitja Holt alla sína daga,“ sagði lénsmaður. „Sjáðu, það
stendur hér svart á hvítu.
11. Karlarnir sneru sneypulegir við og héldu heimleiðis
aftur. — En kerlingin var hin kátasta og lék á als oddi.
Hún meira að segja bauð þeim kaffisopa, en það þáðu
þeir nú ekki. Síðan hefur hún búið í Holti og haft það
gott. — Líklega býr hún þar enn!
97