Æskan - 01.11.1975, Síða 110

fisinn hafði vaknað eld-
snemma einn morguninn
eftir vænan nætursvefn, og nú leit
hann út um gluggann. Ofan frá höll-
inni, sem hann átti heima í, gat
hann séð margar mílur út í veröld-
ina; venjulega leit hann fyrst yfir
akrana, þar sem fólkið, sem var svo
smávaxið í samanburði við hann, var
að plægja og herfa eða sá, eða upp-
skera — svo leit hann út á fljótið,
þar sem annað smátt fólk var á
siglingu. En núna í dag horfði hann
á allt annað.
Hann hafði komið auga á ofur-
litla mannheimastúlku, Ijómandi
fallega en ekki stærri en lófann á
honum; en hvað hún var Ijómandi
falleg og yndisleg.
Fólkinu fannst líka, að hún Agnes
litla dóttir fiskimannsins væri ein-
staklega falleg, með löngu, gulu
flétturnar sínar, stóru, bláu augun
og rjóðu kinnarnar, en risinn hafði
aldrei látið sér detta í hug, að neitt
svona fallegt væri til.
Hann starði og starði og loksins
sagði hann: — Henni vil ég giftast!
Skömmu síðar kom þjónn hans
inn ásamt þremur mönnum úr eld-
húsinu, þeir höfðu með sér heljar-
stóran bolla, sem þeir helltu fullan
af kaffi, því að risinn var vanur að
drekka fullan kaffibolla undir eins
og hann vaknaði.
— Góðan daginn, hérna er kaffið!
hrópaði þjónninn í kallarann sinn,
því annars gat risinn ekki heyrt ve-
sældarlega röddina hans.
— Ég vil ekkert kaffi •— ég vil
bara fá fallegu stúlkuna þarna fyrir
konu! sagði risinn.
Þjónninn varð svo hissa að nærri
lá að hann ylti um koll. Hann gægð-
ist út um gluggann og sá þá dóttur
fiskimannsins niður við ána ...
— Er hún ekki allt of lítil — eða
þér alltof stór, herra risi? sagði
þjónninn.
— Ef það er, þá verður hún að
stækka! sagði risinn. — Láttu sækja
hana, hver veit nema hún verði stór
ef hún kemur hingað og fær nóg að
éta, sagði hann.
Svo var sent eftir Agnesi og hún
kom upp í höllina til risans, en auð-
vitað vildi hún ekki taka í mál að
giftast honum, og það næði engri
átt að hún gæti orðið stærri þó að
hún settist að í höllinni — þvert á
móti missti hún alveg matarlystina,
þegar hún sá hvernig matreitt var
handa risanum.
En að öðru leyti leist henni vel á
hann, hann var viðfelldinn og mein-
laus — en bara allt of stór.
— Þá er ekki um annað að gera
en að ég verð að reyna að verða
lítill, sagði risinn, — því að mér
þykir svo undur vænt um hana Agn-
esi, og vil giftast henni hvað sem
það kostar.
En hvernig átti hann að fara að
verða lítill?
Hann reyndi með öllu hugsan-
legu móti, þambaði meðul og
gleypti pillur, þangað til hann var
orðinn veikur þegar minnst var á
þær, en ekkert stoðaði.
Þjóninum þótti eiginlega vænt
um hann, svo að hann vorkenndi
honum þetta. Einn morguninn kom
hann til hans og sagði:
— Mér hefur dottið ( hug ráð,
sem kannski dugir... en það er
hættulegt að reyna það!
— Það gerir ekkert til — ég reyni
allt! sagði risinn borginmannlega.
— Hlustið þér nú á! og svo sagði
þjónninn honum ráðið.
Þegar því var lokið fór risinn að
skellihlæja — hann hló svo að
það var líkast þrumugný, og öll höll-
in skalf og nötraði. En hann var
sannarlega ánægður og flýtti sér (
fötin.
Og svo þrammaði hann af stað á
sjömi'lnahnöllunum sínum og beint
út ( skóg, til þess að leita uppi
galdramanninn Lurifax.
— Ha, ha,! öskraði risinn, — ég
er stærsti risi í heimi — enginn
jafnast á við mig! Ég er meiri en
allra mestu menn, það er ég, sem
allir eru hræddir við!
Þetta hrópaði hann einmitt um
það leyti, sem Lurifax var í þann
veginn að fá sér miðdegisblund, svo
að hann hrökk upp og varð nú ekki
Ktið reiður.
— Jæja, svo að þú heldur að þú
sért stór og aðrir séu hræddir við
þig! hugsaði Lurifax með sér og
glotti! Þú ert ekkert, ég skal ekki
verða lengi að gera þig lítinn.
En hann lét ekki á neinu bera og
kallaði góðlátlega á risann. •—
Hérna á ég nokkra brjóstsykurs-
mola, — já, þeir kunna að sýnast
nokkuð litlir handa þér, enda ertu
mesti risi veraldarinnar. Langar þig
ekki í þá?
— Jú, sagði risinn og hirti mol-
ana með græðgi, og stakk undir
eins nokkrum upp í sig, en hissa
varð hann, þv( að nú fannst honum
eins og hann sigi allur saman. Luri-
fax hló og lokaði glugganum. •—
Vertu sæll, þú mesti risi veraldar!
sagði hann spottandi, og með sjálf-
um sér hugsaði hann: — Það verð-
ur varla svona hátt á þér risið á
morgun!
Risinn fann vel hvernig hann gekk
allur saman. Sjömílnastígvélin urðu
svo þung og fötin lágu ( fellingum
utan á honum — þegar hann loksins
kom heim var hann orðinn hálfu
minni en þegar hann fór.
— Borðaðu ekki fleiri mola þang-
að til við sjáum hvernig þeir verka!
sagði þjónninn. Og það gerði risinn
heldur ekki.
Morguninn eftir var hann orðinn
enn minni, en svö minnkaði hann
ekki meira næstu þrjá daga. Agnes
klappaði saman lófunum og sagði;
að sér litist miklu betur á hann
núna, því að nú væri hann orðinn
að smárisa. En helst vildi hún að
hann yrði dálítið minni.
Svo át hann einn mola f viðbót og
minnkaði enn — og svo annan mola
eftir nokkra daga. Og loks var hann
ekki orðinn stærri en meðalmaður.
— Nú skal ég giftast þér. sagði
Agnes — því að nú ertu eins og
menn eiga að vera, en enginn risi.
108