Skírnir - 01.12.1918, Page 4

274
Áetriður Ólafsdöttir Sviakonungs
fSkirnir
Hvesti að lionum ýgum augum
Ólafur, og hugði verra.
»Þú skalt ljúka öðru áður!
Ort þú hefir langtum fleira —
Mansöng, kveðinn um sig unga
Ástríður er gjörn að heyra!
Lát oss sjá hve, syrpur þínar
Sæma henni, Noregsdrotning!«
Óttar kvað: »Eg kann þær ennþá -
Konungsboði tek með lotning«.
HL
Kvæðið hóf ’ann. Hirðin þagði,
Hlustarnæm að flimið skildi —
Eins og seytla um silfurskálir
Seiddi Óttars raddar-mildi.
Var þó sem við skreyti-skrumið
Skáldamálsins hann sig efi,
En sem lægju langir kossar
Leyndir undir hverju stefi.
Allir sátu hirðmenn hljóðir,
Hönd var knélögð undir borði.
Sýndist skína úr svipnum þeifra
Samvizkan í hverju orði.
Það var að eins er hann nefndi
Ástríði, í þulu sinni,
Þá var eins og allir hefðu
önnur kvennanöfn í minni.
Konur litu allar undan
Óttars kveðskap fyrst, í ranni..
Eftir fyltar fáar vísur
Festu auga á kvæðamanni,