Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Qupperneq 25

IÐUNN]
Skáldið og konan hans.
263
»Geturðu trúað því, að nokkur geti lært að elska
— innilega og hjartanlega — konu, sem hann hefir
ííldrei hitt?« spurði hann mig.
»Eg held ekki, að ég skilji þig«.
»Það hefir að eins verið ein kona í Iífi minu, sem
var mér alt«, sagði hann »og hana hefi ég aldrei
séð«.
Hverju átti ég að svara? Eg leit á hann.
»En hvað er ótrúlegt við það, þegar öllu er á
botninn hvolft?« spurði hann. »Köstum við ást okk-
ar á andlitið eða á lundernið? Ég segi þér alveg
satt, að ég hefði ekki getað þekt lunderni þessarar
konu betur, þó að við hefðum kynst hvort í faðm-
inum á öðru. Ég vissi alt um hana, nema þá smá-
muni, sem ókunnugur maður fær að vila á því
augnabliki, sem hann er kyntur konu — hvað liún
var há, hvernig litarháttur hennar var, hvað hún
hét, hvort hún var gift eða ógift. Nei, ég fékk aldrei
neitt að vita um þetta. En mér var jafn-kunnugt og
henni sjálfri, á hverju hún hafði mætur, með hverju
hún hafði samúð, hvernig sál hennar var. Og þetta
eru þau leyni-atriði, sem alt veltur á um konuna.
Hann hikaði sig.
»Iig er i vandræðum. Eg væri dóni, ef ég léti svo
virðast, sem ég væri að gera lítið úr konunni minni;
en ef ég léti þig halda, að samlífið hefði verið okkur
jafn-ánægjulegt og menn ætla, þá gætirðu ekki skilið,
hvað mikilvægt það er, sem ég ætla nú að fara að
segja þér. Ég ætla að segja þér þetta: áður en mán-
uður var liðinn frá brúðkaupinu okkar, var henni
farið að þykja ég vera óttalega leiðinlegur. Meðan
við vorum í tilhugalífinu, hafði ég talað við hana
um þær tálvonir, sem ég gerði mér um hana sjálfa;
þegar við vorum komin i hjónaband, talaði ég við
hana um þá sannfæring, er ég hafði um list mína.
Henni þótti breytingin voðaleg. Henni varð hrollkalt.