Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Síða 13

IÐUNN
Járnöld hin nýja.
111
fyrirhafnarlítillar fuillnægju þessara þarfa er þegar fyrir
hendi, en að því skapi sem í það horf færist, hætta þæir
að vera drottnandi þarfir, en öðrum skýtur í framsýn,
þeim þörfum, sem einkenna manninn sem viti gædda
máttuga veru, sem drottnanda jarðarinnar og smiðsmna
eigin örlaga.
Að vera „maður með mönnum“ birtist jafnan sem
fyrsta og sterkasta innri þörfin, þá er lokið erfullnægju
líkamsþarfanna. En fljótt á litið virðist þessi þörf fyrir
viðurkenningu, mikiivægiskend og sjálfsgildii eiga tals-
vert örðugt uppdráttar. Því að járnöld hin nýja er
framiar öllu öðru öld hinna stóru talna og hins geypi-
lega magns. Þar fatast auganu sýn og huganum grein-
ing. Einstaklingurinn verður dvergsmár í milljóninm.
ómerkilegur og engisvirði, þar sem dagsverki hans er
hlandað saman við vinnu þúsunda. 1 stórborginni sekk-
ur meðalmaðurinn miskunnarlaust í ókynni múgsins,
hvort sem hann er bjargálna eða öreigi. I þröng borgar-
innar er ekkert héraðsblað, sem haldi afrekum smákaup-
mannsins á lofti, eins og títt er á útjöðrum manna-
bygða. Þar er ekki einu sinni neitt bæjarslúður, sem
kitli sjálfsvitund hans með því að halda löstum hans
til haga. Þetta er það sem rnenn sakna, þegar þeir
eru að hjala um það, hve einstæðistilfinningin sé áleitin
og sár í fjölmenni. Einstaklingnum finst hann ómerki-
legur og smár í mergðinni, og hann hefir ekkert al-
menningsálit að styðjast við, enga héraðsfrægð eða
grannakynni til þess að manna sig upp gegn afglöpum
og freistingum. Oft er alveg grátbroslegt að sjá, hvernig
borgarbúinn reynir að sigrast á ókynninu, nafnleysinu,
sjálfstýnslunni. Burgeisinn er hávær og gefur digurt