Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Qupperneq 14

112
Járnöld hin nýja.
IÐUNN
pjórfé á gildaskála fyrir [)aö eitt að vera merkileg
perséna í vitund ókunnugs pjónis eitt andartak.
Viðlíka brellum beitir verkamaðurinn í samskiftum
við stéttarbræður sína. Jafnvel það að geta drukkið
meira eða barist hraustlegar í götuóeirðum er honuro
vopn í þessari baráttu einstaklingsins gegn ókynniinu.
Af sömu rótum er runninn hinn ótölulegi grúi félaga,
sem jafnan rís upp á fjölmennissvæðum. Félögin berj-
ast fyrir alls konar umbótum og hugsjónum, að sjálfs
sín sögn. Og á fjöiimennissvæðunum vinna þau oft
allmikið gagn. En stundum ber það við, að félagsstarf-
semin er flutt yfir á fámennissvæði, þar sem hugsjóna-
baráttunnar væri að visu engu síður þörf. En þar ber
það einatt við, að starfsemin veslast upp og verður að
apaskap og prjáli, án þess þó að strjálbýli eða örðug-
leikar sé þess beint valdandi. Orsökin er þessi: Mikill
hluti þessarar hneigðar að stofna félög er viðleitni til
þess að draga kynnishring svo þröngan, að einstakling-
urinn geti verið maður með mönnum, þektur, metinn
að einhverju, eigi kost þess að láta til sín taka í hópi,
sem svo er fámennur, að Jiess gætir að einhverju.
Félagshneigð borgarbúans er ókynnisvörn. Vélaöidin
hefir búið honum skilyrði til fyllra og glæsilegra lifs,
meiri ræktar við persónuleik sinn og hæfileika. En jafn-
framí hefir hún fært aJt lífsumhverfi hans í álagaharn
hinna stóru talna, þar sem einstaklingurinn kafnar i
mergðinni, og gætt hann drottinvaldi yfir svo mikilli
orku, að hann varð dvergur hjá sínum eigin verkum,
Hún hefir að sönnu kæft í honum þá úrræðasemi
hins frumstæða manns, sern ólst á því að hrjótast í
gegn uim smá-torfærur hins daglega lífs. Hún tekur fáa
eiginleika hvers einstakiings í þjónustu sína, en nýtir
þá að því skapi betur. Hún skiftir verkum. Alt af verða