Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Síða 15

'Iðunn Jámöld hin nýja. i 113
þeir færri og færri, sem sagt geta með fulium sanni;
Löngum var ég læknir rninn, iögfræðingur, prestur;
smiður, kóngur, kennarinn, kerra, plógur, hestur. —
Það er ekki tilviljun, aö höf. |>essarar vísu var land-
nerni í stóru landi með ótæmandi möguleika. Við engin
önnur skilyrði gat hún orðið til. Hann var að visu kot-
ungsbarn héðan að heiman, þar sem lífið var frum-
stætt og reyndi á úrræðasemina sakir þess, hve lítil
hjálpargögn athafnalíf manna átti við að styðjast. En
þó er engu líkara en að vitsmunum hans hafi vaxið
ásmegin við takmarkalaust víðerni og ósnortna frjó-
semd þessa lamds, er hann kaus sér til ídvalar. En
úrræðasemi mannsins og skapandi máttur á nú óvíða
fyrir hönduim þá möguleika, sem ónumin og víðáttu-
mikil lönd geta veitt. Víðáttan liefir verið hamin, tor-
færum rutt úr vegi. Iðnaðarframleiðslan leggur það nú
tilbúið á borð mannanna, sem hyggjuvit einstaklings-
ins og nýtni skóp áður á löngum tíma og mteð ærinni
fyrirhöfn. — Og það er ekki til nokkurs skapaðs hlutar
að ætla sér að endurvekja slík störf og vinnuaðferðir.
Það er sú firra, sem óvinir járnaldar hafa leitast við
að gera hér á landi. Um leið og þessi störf hætta að
vera einfaldasta ráðið til þess að fulllnægja lífsþörfum
hiannanna, missa þau tökin á hugunum. Þetta hefir
viðtæk menningarleg áhrif. Jafnvel skemtanir manna
taka breytingumi við þetta. Þær verða ekki lengur
fóilgnar í því að skapa og njóta þess, sem skapað er.
Þaer hníga í þá átt að njóta þess, er aðrir skapa. Ekki
skemta sér við eitthvað, heldur kaupa skemtun af öðr-
um, annað hvort með því að horfa á athafnir þeirra eða
kaupa verk þeirra. Jafnvel barnið í borginni myndi
verða að aumingja, ef það ætti að bjargast við þau
leikföng, er sveitabarninu nægja, þ. e. þau, er það aflar