Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Síða 16

114
Járnöld hin nýja.
IÐUNN
sér sjálft. Þau hrökkva að eins þar, sem landrými er
nóg og kyrð í háttum. Svo langt nær jressi úrræðasemi
sveitabarnsins, að ég hefi séð litla allslausa telipu Leika
sér að Jjví að hafa spor sín í snjó fyrir kindur ssnar.
Hún fór í kringunx hópinn, stuggaði við honum og
hélt honum til beitar og gladdist mjög af jxví, að
hópurinn fór vaxandi hvert sinn, er hún hreyfði sig.
Þetta getur ekkert borgarbarn.
Hvergi í víðri veröld verður séð eins Ijóst dæmi
jiessa eins og með því að ganga spottann, sem liggur
frá hinu forna Rómatorgi í Rómaborg, — Forum
Romanum — og til Colosseum, — hins stóra leikhúss
frá kvöldtímabili ríkisins. Forum Romanum var sam-
komustaður og skemtistaður rómverskra borgara og
aljjýðu, á meðan jijóðlífið var enn |)á frumstætt og
stéttamunurinn minni en síðar varð. Skemtunin var ekki
önnur en sú, er menn lögðu til sjálfir, viðræður, kapp-
ræður, hugleiðingar um hag og stjórn ríkisins. Colos-
seum er leikhúsið, báknið, sem bygt var til jjess að
hafa ofan af fyrir lýðnum, öreigunum, þegar stétta-
skiftingin var kom,in i algleyming, þar sem stórborgar-
búinn gat keypt sér eða snýkt sér, gegn atkvæði sínu,
afþreyingu fyrir þreyttar taugar sínar. Vinnuskiftingin
var komin á, lífið orðið vélrænt í sniðum. Að eins var
það vinnuorka þræla, sem þá kom í stað véla. Og jietta
varð úrræðið, sem menn fundu til jiess að halda í
skefjum hinni óvirku starfsorku.
Og hér er þá komið að kjarna þessa máls. Oss hættir
til að líta á jiað, sem mist er, en ekki hitt, hvað unnist
hefir, — geyma í huga heilladráttu þess lífs, sem heyrir
fortíðinni til, en gLeyma möguleikum hins nýja, sem
yfir oss er komið. Athafnaleysi þúsunda, jafnvel millj-
óna, örbirgð, eirðarleysi, andlegt hungur, eru miskunn-