Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Qupperneq 25

tÐUNN
Slitur um íslenzka höfunda.
123
verið sú, að tefla ástinni frain á móti hungrinu og
sýna, hvort betur mætti. Niðurstaðan hefði verið, að
þótt ást hefði staðist sextán ára eldraun líkamlegra
og andlegra pjáninga, þá hlyti hún að þoka úr hásæti
hugans, er brýnustu nauðsynjar mannlegs líkama syrfu
nægilega fast að. Jafnvel útLaga-ástin, vígð af syndum
og sælu, yrði að iúta hinni almáttugu drottningu,
hungrinu.
Viðfangsefnið er vissulega heillandi og j>ess eðlis, að
vert væri að um það væri fjallað af mikilli alvöru og
vandvirkni. En mjög erfitt er að verjast þeirri hugsun,
að höfundurinn hafi lagt meira kapp á að ná drama-
tiskuin áhrifum með því að nota gegndarlausar að-
ferðir en að varpa verulegu Ijósi yfir sjálft viðfangs-
efnið. Því að niðurstaðan af lestri 4. ]>áttar verður í
rauninni alt önnur, en til virðist ætlast.
Þegar þátturinn er lesinn með s-æmilega köldum
huga og þess hefir verið gætt að láta ekki straum-
hraða stílsnildarinnar þeyta sér áfram, þá er lítt ger-
legt að fest-a trúnað á, að hér -séu tvær lifandi mann-
verur að tala saman í því hörmungar-umhverfi, sem
lýst er. Hinn geigvænlegi máttur hungursins verður
hæstum því að óveruleika, þegar alt mál Höllu snýst
s-vona þrálát-lega um ástarsamband h-ennar og K-ára.
Uimhverfið og ástæðurn-ar í kofanum eru mieð þeim
haetti, að ekki er eingöngu sjálfsagt, að taugar auðnu-
feysingjanna verði eins og þandir strengir í saniver-
dnni í auðninni, heldur finst manni sjálfsagt, að hvert
tangur -af þeirri húð, sem gróið hefir í félagslegri sain-
búð yfir frumstæðilegar hvatir manna, slípist af. Nú
tná segja, að alt sé þetta dregið fram í þættinum. En
það er tvískinnungur í frásögunni. Höfunclurinn leggur
ntegináherzluna á það, sem að öllum líkindum er með