Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Síða 33

IÐUNN
Liðsauki.
131:
3.
Og nú hafði Schulze gamli fundið mann. En ekki var
hann enn J)á orðinn svo að sér af reynslu hinna fyrri
finninga, að hann vissi, hvað hann ætti að gera við
hann. Og þó var þetta reglulegur maður, fæddur og
’uppalinn í grendinni við Kurfúrstendamm, sonur kaup-
manns, sem hafði verið heppinn í kauphallarpókernum,
kunnur gildastéttum og danzsölum og vanur lönguni
morgunsvefni. Og svo fann Schulze gamli þennan
snyrtimann skítugan og sofandi undir ábreiðunni í öl-
vagni sínum, lengst norður í verksmiðjuhverfi borgar-
innar. Þegar hann var búinn að ýta við honum og
spyrja hann upp á berlínsku, hvort hann hefði verið
baðaður úr of heitu, þegar hann var barn, og fengið á
mjög mentaðri þýzku, sem hann naumast skildi, sund-
urlausa iskýringu á verðbréfahruni, sjálfsmorði með
íílabeinsfeldum skammhlieypingi, þrotabúi og geðveikri
móður, heimilisleysi og hungri, truttaði hann á Mettu
°g ók t>essu dýrmæta æki heirn til sín, keypti nokkur
bjúgu og bjór og tróð því í manninn. Síðan fór hann
á knæpu sína, drakk sinn venjulega mæli af bjór, en
forðaðist að geta um fund sinn við félaga sína; þeir
böfðu ekki reynst honum svo ráðhollir síðast.
Von Haase, svo hét fundurinn, hafðist mest við inn-
húss hjá Schulze fyrstu dagana, en þegar hann fór
að hressast, leitaði hann út á götuna og inn á knæpurn-
ar- Það var auðvelt fyrir jafn-velklætt tvítugt ungmenni
að komast í kynni við knæpugestina, og það var jafn-
auðvelt fyrir þá að koma gullúrinu hans yfir á hornið
til fsaks, og fyrir það fengust margir bjórar. Þeir
iótu það jafnvel eftir honum að kaupa kampavín og
kalla sig „von“, en þegar peningarnir fyrir úrið voru
lmotnir, gaf einn knæpuhrottinn honum velmeinta á-