Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Qupperneq 75

IÐUNN
Bylurinn.
173-
nístir hann klakakramlum. Hann verður svo dofinn og
tilfinningalaus, að ekki líður á löngu, áður en hann
Wiissir tökin á þeim féiögum sínum. Án ]>ess að vera
sér þess vitandi, sleppir hann Dröbakken, sem ligg-
ör hálfur ofan á honum, og fer að leita í vasa sínum.
Alt í einu hefir honum cLottið í hug snærisspotti. Hvar
hafði hann fengið snærið? Líklega á einhverri bryggj-
unni í bænum, sem brunnið hafði. Hann hafði fundið'
í>ar svo margt gagnlegt. Jú; snærið er í vasa hans.
Hann hafði ekki kastað þvi, eins og hann man þó, að.
hann hafði einu sinni ætlað að gera.
Snærið er svo langt, að hann getur bundið an.nan=
handlegginn á sér við úlnliðinn á Dröbakken — og.
hinn við úlnliðdnn á Rambern. Snærið er sterkt. Skjöllö-
grinn treystir því, að það haldi — og geti því komið í
V|eg fyrir, að þeir hrekist hver frá öðrum.
Nú fer hann að þoka sér úr stað. Hinir verða þess.
varir og fara að dæmi hans. Skjöllögrinn er eins og
hann sé freðinn, svo ekki er seinna vænna um að hafa
sig til vegar. Og það er eins og sami vilji eða sama.
hugsunin stjórni þessari samtengdu kös af lifandi lim-
Urn. Félagarnir þoka sér úr stað og fálma í allar áttir:
i þeim vændum að finna þann, sem vantar í hópinn„
• • . En þeir finna hann ekki. Þeir hafa skíðin á fót-
úuum og þau baga þá meira en lítið. Skjöllögrinn
n0er sínum af sér og stingur þeim upp á endann í
fönnina. Hinir fara að dæmi hans. Nú eiga ]>eir hægra
um vik, þegar hlé verður á verstu byljunum. En
Jönnem er ekki finnanlegur. Skjöllögrinn dettur í hug,
Jönnem hljóti að hafa steypst fram af hengju.
Óljóst man Öllöv Skjöllögrinn eftir því, að þeir voru
aö halda upp brekku, þegar hvassviðrið skildi þá að„
Hann er nú orðinn áttaviltur. Brattinn leiðbeinir honum