Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Qupperneq 76

174
Bylurinn.
IÐUNN
— en svo er hann ruglaður, að honurn finst helzt, að
rétta leiðin sé undan brekkunni. En hann ueit, að hann
á að halda upp á móti. Og svo streitast þeir áfram
upp brattann. Þeir þykjast vita, að þeir muni ekki
finna Jönneni, nema þá af hreinustu slembilukku. Og
þeim er það Ijóst, að þeir mega ekki doka lengur
við. Þeir verða að hreyfa sig og þoka sér áfram, ef
kuldinn á ekki að gera út af við þá.
Skyndilega verður einn skíðastafurinn fyrir Sjugur
Rambern. Með því að styðja sig við stafinn, getur hann
staulast á fætur og imjakað sér uppréttum. Hinum tekst
líka að ikomast á fætur og þeir knýja sig áfram í
kafþykkum byl og kolsvörtu náttmyrkri.
Stundum fleygir stormurinn þeim til hliðar eða
hrindir þeinr aftur á bak. Og snærið skerst inn í
handleggina á þeim. Skjöllögrinn gerir sér grein fyrir
því, að það var þjóðráð að binda þá saman. Fyrir
bragðið verða þeir ekki viðskila.
Þeir finna, að nú er ekki lengur á fótinn. Þeir eru
komnir upp á brekkuna. Og versta storminn hefir víst
lægt. En enn þá er ])ó svo hvast, að þeir verða að
hnipra sig í hnút, þegar þoturnar ríða á. Þeir eru von-
lausir um að komast í sæluhúskofann á miðheiðinni
því hvernig i óisköpunum eiga þeir að finna hann!
En það er eins og einhver innri rödd hvísli því að þeim.
að þeir verði að ganga og ganga án afláts, unz birtir
af degi. Ef til vill sjá þeir eitthvað frá sér, þegar
bjart er orðið — og ef til viil lægir veðrið.
Brátt kemur þar, að þeir vita ekki lengur af sér.
Það er eins og þeir gangi í svefni. öðru hvoru rykkir
einhver þeirra í snærið, svo það skerst inn í hand'
leggina á þeim — og þá ranka þeir við sér í bib-
Svo kemur sama leiðslan yfir þá, og joeir dragnast