Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1931, Qupperneq 80

178
Bylurinn.
IÐUNN
getað, til að finna Jönnem. Hver veit, nema Jieir hefðu
getað fundið hann — ja, reyndar af tilviljun — eins
og Jieir fundu kofann.
Og þegar Jieir sofna, er sálin ekki síður sár og hrjáð
en líkaminn.
Þegar Jieir skríða út úr kofanum um morguninn, er
komið bezta veður. Yfir mjallbreiðunni er blár og
heiður himinn. Hvergi sér á dökkan dil. Alt umhverfið
er hulið sólgullinni mjöll. Hún glitrar og glampar, svo
að sker í augun.
Þeir félagar standa utan við sig og stara hver á
annan. Úr hvaða átt komu |>eir — og í hvaða átt eiga
J>eir að fara? Þeir eru gersamlega áttaviltir. Þeir verða
að ledta að Jönnem — en hvar eiga ]>eir að leita? Loks
I>ykjast |>eir hafa áttað sig. En snjórinn hefir J>akið öll
spor. Hvergi er annað að líta en hvít-tindrandi fannir.
Þeiim finst alt svo ömurlegt og napurt. Og I>að er
eins og ömurleikinn knýi |>á áfram. Þeir hugsa til J>ess
með angist, að J>eir verði að komast sem fyrst til
mannabygða og segja frá pví, að einn félaga sinn hafi
I>eir skilið eftir á heiöinni. Og angistin er svo áköf,
að J>eir finna hvorki til hungurs né J>reytu eftir erfiðið
í bylnum. Og J>að líður góð stund, án J>ess að J>eir verði
pess varir, að snjóbirtan er að blinda J>á. En J>egar peir
taka eftir pví, skilja J>eir pað, að nú vofir yfir J>eiui
ný hætta.
Þeir eru hissa á, að peir skuli ekki finna skíöin,
sem ]>eir stungu niður í fönnina. Líklega hefir vindur-
inn feykt peim um koll og síðan skafið yfir pau. Og
peir skilja, að úr J>vi að ]>eir finna ekki skíðin, Pa
er árangurslaust að leita að Jönnem. Snjórinn hefir
hulið alt.