Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Blaðsíða 17

idunn
Stephan Q. Stephansson.
175
hrutu honum hrakspár í garð ungra manna, eins og
því miður er titt um marga þá menn, sem komnir eru
af æskuskeiði, heldur átti hann jafnan um æskuna
fagrar vonspár. Æskan var með nokkrum hætti athvarf
hans. Þangað leitaði hann með sínar brostnu vonir,
óunnu verkefni og hálfkveðnu vísur með þeirri von,
að þeir, er við tækju, gerðu betur en honum auðnað-
ist um stór átök, — kvæðu betri ljóð.
Þetta viðhorf Stephans til æskunnar kemur glögg-
lega fram í þessum kvæðaflokki. Hann verður aftur
ungur, finnur upptök sins eigin lífs og æfiiöngu drauma.
I niðurlagi kvæðis, sem hann nefnir »Af skipsfjök,
farast honum orð á þessa Ieið:
Ég hvart heim i hópinn þinna drengja
Hingað, móðir! til að fá með þeim
Aftur snerta upptök þeirra strengja,
Er mig tengdu lífi og viðum heim —
Hingað-koman yrði ei unun síður,
Ekkert boð þó fyrir mér sé gert.
— Kom þú blessaö, óska-land og lýður
Ljóða minna — hvernig sem þú ert!
Drengileg bjartsýni Stephans og traust hans á æsk-
unni, og þar með á málstað lífsins sjálfs, kemur víða
fram í lífskoðun hans, eins og hann flytur hana i kvæð-
um sinum. Kjarni þeirra heilræða, sem hann flytur
æskumönnum, er sá, að vinna meðan dagur er, að
spyrja ekki um laun, heldur afrek, — »að telja ekki
í árum, en öldum, að alheimta ei daglaun að kvöld-
um, því svo lengist mannsæfin mest«. Þróttmeiri og
göfugmannlegri lífsskoðun er tæplega unt að gefa
æskumönnum, sem eru að búa sig undir að taka upp
starfið, þar sem það féll niður úr höndum þeirra, sem
gengnir eru til grafar.