Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Qupperneq 25

IÐUNN
Svona á ekki að skrifa ritdóma.
183
hagnýtt gildi hafa, eins og t. d. hvort eyja skuli köll-
uð isle eða insulo, heldur er stundum þagað yfir
•annari hlið sannleikans til þess að geta gert hina
imynduðu lakari hlið hlægilega. Daemi þess er end-
ingin ujo í sumum landaheitum, sem dr. Jespersen
feitast við að gera broslega með því að setja hana
i samband við Volapíik, Rusnjo, Anglujo, Svisujo. En
hann þegir yfir því, að samkvæmt reglu Zamenhofs
má einnig nota endinguna io, svo að mönnum var í
raun og veru í sjálfsvald sett, hvort þeir sögðu og
rituðu Rusujo eða Rusio o. s. frv. Nú eru báðar þess-
■ar endingar notaðar jöfnum höndum í Esperanto, Þar
að auki tíðkast einnig og hefir lengi tíðkast að láta
landaheiti enda á lando, þar sem þeirri endingu verð-
ur við komið, og Ruslando, Svislando o. s. frv. eru
uú á tímum algengar orðmyndir í Esperanto. Loks
€r hverjum esperantista leyfilegt að rita landaheiti
með sama hætti og þau eru skráð af íbúum landanna.
Reglan lítur því hvergi nærri jafn-einstrengingslega
út í daglegri iðkun eins og hún kann að virðast á
Pappírnum, þegar hún er kynt trúgjörnum lesendum
af skapsmunum, sem formyrkvað hafa Iærdóminn og
húgað samvizkusemina. Það er þessi vísindamenska,
herra Bogi Ólafsson, sem ég vil ráða yður til að með-
taka ekki með hjartnæmara trúartrausti en það, að
þér staldrið við augnabliksstund og spyrjið sjálfan yður:
Það skyldi þó ekki vera, að hér eigi ég fremur að trúa
Þórbergi Þórðarsyni en prófessor Otto Jespersen?
5.
Það er langt frá að vera rétt hjá Boga, að ég kalli
það »vanþekkingar-kjaftaslúður«, sem mótstöðumenn
minir segja. Það, sem ég kalla vanþekkingar-kjafta-