Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Side 90

248
Sá eini?
IÐUNN
Það var því líkast sem hún hefði ekki varið æfinni
til annars en að þjálfa líkama sinn og ná þeirri festu
og mýkt í hreyfingar sinar, sem að eins örfá af þess-
um meistaraverkum skaparans geta hrósað sér af.
Eftir litla stund settist hún hjá mér og sagði:
»Drektu, strákur!«
í einhverju hugsunarleysi spurði ég:
»Hvar eru börnin þín, Fríða?«
Henni brá dálítið. Hún leit á mig, og spurningin
virtist snerta hana illa.
»Þau eru fyrir norðan. Hjá mömmu og pabba. Þar
líður þeim áreiðanlega vel«.
»Því ferðu ekki þangað líka?«
»Ég geri það. En ekki strax«.
Við þögðum bæði. Fríða tæmdi úr glasinu sinu,
horfði á mig dálitla stund og sagði svo:
»Veiztu, hvers vegna við Magnús skildum? Mér er
náttúrlega kent um það alt saman. En enginn veit
sannleikann, nema Magnús og ég. Á ég að segja þér
hann? Ég hefi alt af borið traust til þín og stundum
trúað þér fyrir ýmsu, svo það er bezt að ég segi
þér þetta líka.
Við Magnús vorum saman í fjögur ár. Ég elskaði
hann. Þess vegna þótti mér það sárt, þegar hann
smátt og smátt hætti að sýna mér blíðu og nær-
gætni. Ég hugsaði oft um þetta, en gat ekki fengið
mig til að minnast á það við hann. En svo tók ég
eftir einu. Magnús drakk dálítið, ekki mikið, en þó
kom hann stundum seint heim. Og ég veitti því eft-
irtekt, að hann var alt af elskulegastur næstu dagana
á eftir. Þegar frá leið, varð hann daufari og afund-
inn. Ég hélt fyrst, að hann sæi eftir því að hafa
verið svona lengi í burtu frá mér og vildi því bæta