Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Side 102

260
Hatur.
IÐUNN
upp fyrir henni, hver ég var. Og hún æpti! Hún
hljóðaði upp yfir sig! Svo var að heyra, sem hún
væri hrædd. Eg veit, að á þeirri stundu var andlit
mitt afmyndað af hatri. Hún þrýsti barninu að
brjósti sér, eins og til þess að verja það . . . Heyr-
irðu hvað ég segi? Því liggurðu svona? Þú ert orð-
inn gamall maður, en þú ert þó karlmaður, ha? . . .
Þú ert meira að segja yngri en ég . . . ég held að
þú sért einum fjórum — fimm árum yngri. Þú þolir
iíklega að heyra eina hversdagssögu? Þú baðst mig
líka að segja þér hana.
Blindi maðurinn lá á grúfu á jörðinni. Hann æpti
eins og í kvölum:
— Eg kannast við þig!. . . Þú drapst hana! Hvern-
ig gaztu verið svona miskunnarlaus? Ó, við sem vor-
um svo hamingjusöm . . . Því steyptir þú bölvuninni
yfir hana? . . . Henni hafði verið órótt við og við ...
hana rendi grun i ógæfu þina . . . Svo hitti hún þig!
Og frá þeirri stundu . . . frá þeirri stundu var hún
veik! Skelfingin slepti ekki tökunum á henni . . .
Hún tærðist upp. Meðaumkunin, sem hún frá því
fyrsta hafði haft með þér, hlóðst nú upp og varð
að ólæknandi angist og harmi. Hún bar hana ofur-
liði. Hún tærðist upp, heyrirðu það . . .
Ó, guð minn góður! Eg sagði áðan, að hún hefði
verið björt eins og sólskiniö og hinar skæru rósir
. . . Frá þeim degi stafaði af henni önnur birta, hinn
bleiki og blóðlausi fölvi, sem er fyrirboði dauðans.
Hún varð föl og veikluleg. Húð hennar varð alt of
hvít, og undir gagnsærri húðinni slógu bláar æðarnar
svo hægt . . . eða þá svo alt of hratt . . . Blóðrás-
in varð svo óregluleg. Það var eins og blóðið berðist