Kirkjuritið - 01.01.1944, Blaðsíða 28

22
Arndís Þorsteinsdóttir:
Jan.-Febr.
Ætla niætli, að kirkjan liefði hlotið virðulegri sess í
þjóðlifi vofu en raun liefir sýnt, og aldrei yrði það gerl
að sþurningu, hvort kenna ætti hörnum landsins krist-
indóm.
Nú er harmur i heitni. Jörðin drúpir; sorti grúfir
vfir, eins og á nóttu.
„Vökumaður, livað líður nóttinni?“
Aldrei hefir verið meiri þörf en nú, að l)lysi kristin
dómsins sé haldið liátt, svo að ratljóst sé. Aldrei meiri
þörf, að kirkjan marki leiðirnar skýrt á kortið. ,.svo að
þekkja megi veg Drottins á jörðunni“.
Þvi að eigi er það svo, er sumir ætla og vilja, að krist-
indómurinn sé hráðum úr sögunni, orðinn gamaldags
og úreltur. ,
Nei, kristindómurinn fyrnist ekki sem fat. Hann verð-
nr ávalll hin „skínandi morgunstjarna".
Kirkja Krists er nýstofnuð nú, eins og fvrir 19 öldum.
Lof sé góðum Guði,
er gaf oss Jesúm Krist.
Þegar hugurinn berst á hljóðum kyrrðarstundum
ntan við tíma og rúm, á fund hugljúfustu minninganna,
er mannssálin á, heim — heim í átthagana andlegu til hans,
sem er góði hirðirinn, þá hverfur öll fjarlægð. Mvndirn-
ar skýrast fyrir sjón andans. Atburðirnir færast nær,
eins og þeir sén að gerast nú. Tíminn hverfur.
Það er ekki langt síðan Jesús sat á fjallinu, meðal
lærisveina sinna og flutti mannfjöldanum orð lífsins
og sannleikans.
Það er eklci langt síðan „Frelsari heimsins" færði fórn
hins fullkomna kærleika, sitt heilaga líf, syndþjáðu
mannkyni til hjálpar.
Gakk þú með til Golgata,
Guðs son lít þar sjálfan deyja.
Já, ég vil fylgja ástvinum Drottins að krossinum,
hjartastað kristninnar. Ég vil eiga með þeim hryggð
þeirra, og siðar fögnuð. Ég vil fylgja konunum að tómu