Kirkjuritið - 01.04.1949, Qupperneq 27

UTAN LANDS OG INNAN
105
vantrú? Trúin á lifandi nálægð Guðs á vorri jörð er
oss ekki fullkomið alvörumál. Meðan náðartíðin stendur
yfir, berum vér ábyrgð á vorum heimi. Vér berum ábyrgð
á málefni kærleikans og réttlætisins. Og samkvæmt orði
Ritningarinnar eigum vér að biðja „fyrir konungum og öll-
um þeim, sem hátt eru settir,“ þ. e. þeim, sem þyngst
ábyrgðin hvílir á.
Fífiðarstarfið á einnig að glæða skiling vorn á dýpstu
forsendum friðarins: sannleik, réttlæti og trausti á góðri
sambúð einstaklinga og þjóða. Hvílík hætta stafar friðin-
um ekki af lygaáróðrinum, sem æsir þjóð gegn þjóð og
eitrar andrúmsloftið yfir allri jörðinni? Hvílík hætta býr
ekki í þokunni, sem elur og nærir alls kyns ótta og tor-
tryggni og afskræmir eftir vild sannindi og staðreyndir.
Sannleiki og heiðríkja er heimsfriðinum nauðsyn.
Friðinum er ennfremur hætta búin af þeirri hörku og
harðneskju, sem nú breiðist yfir jörðina og gjörir mann-
lífið ruddalegt. Vér verðum að veita henni viðnám af
fremsta megni. Hins vegar skulum vér vera þakklát fyrir
t*að, að líknarsamtök eru hafin til þess að bæta úr neyð
veraldarinnar og gjöra sitt til að brúa djúpið milli
bjóðanna.........
Kristin kirkja getur ekki sem slík tekið ákveðna af-
stöðu til pólitískra flokka né hagkerfa. Vér eigum góða,
kristna menn í öllum stéttum og stjórnmálaflokkum. En
eitt getum vér. Vér getum fylkt oss um kristin sjónarmið
hvar í flokki sem vér stöndum. Kirkjuþingin miklu und-
anfarið, í Amsterdam, Stokkhólmi og Oxford, vísa oss
þar veginn. Kristni allra landa verður að sameinast í
fullu frelsi og einingu.
Er ekki drottinn sögunnar nú að kalla kristnina til að
vinna saman að stærsta máli vorrar veraldar. Kristniboðið
greiðir því samstarfi veg. Heimsfriður og heimstrúboð
styðja hvort annað........
Einna þyngst á metunum verður starf kristinna flokka,
sem eiga við sömu vandamál að stríða og leita í bæn