Kirkjuritið - 01.04.1949, Síða 34

112
KERKJURITIÐ
mannsins til að upphefja sjálfan sig. örvæntingin yfir
syndinni er að vísu Guðs verk í fyrstu, en ef hún stend-
ur of lengi, verður hún verk djöfulsins. Það, sem ríði á
að skilja, sé að mennirnir séu svo gerspilltir, að betrunin
geti engan frelsað. Maðurinn frelsist aðeins af náð fyrir
trú. Það er með öðrum orðum rétttrúnaður fremur en góð
breytni, sem nokkra þýðingu hefir fyrir Guði. „Þegar
maðurinn hættir að vísa þessari huggun á bug sökum
óverðugleika síns, að Jesús hafi borgað fyrir allar syndir
hans, þá er það þegar trú, og þessi trú ber sér þegar vitni
í því, að maðurinn getur haldið þeirri vissu fastri, að hann
fái fyrirgefningu án þess að friðþægja sjálfur með iðrun
sinni og án nokkurra verðleika betrunar sinnar í hjarta
og líferni. Þá er maðurinn af náð gerður að barni hjá
Guði — með syndaspillingu og öllu, skilurðu, Hinrik“ (bls.
110). Og Hinrik skilur loks þennan leyndardóm og biður
góðan Guð að lofa sér að vera sem lengst með þessum
fagnaðarboða, undrandi yfir því, hvað hann hafi verið
blindur, og eru nú báðir sælir í trú sinni: „Áður var ég
örvilnaður yfir fólkinu mínu í sókninni og iðrunarleysi þess.
Nú sé ég, að það kom til af því, að ég hafði alltaf augun
á því, sem við ættum að gera, og þegar ég sá svo lítið af
sannri betrxm, skreið magnleysið alveg inn í hjartarætur.
Ég taldi og lagði saman allt, sem þeir gerðu, og það var
ekki hundraðshluti af sektinni, sem borguð var. En nú
horfi ég á það, sem er búið að gera, og ég sé, að öll sekt-
in er greidd. Og nú geng ég um eins og yfirvald með
náðarbréf allra afbrotamanna upp á vasann. Er það furða,
þótt ég geri að gamni mínu?“ (bls. 112).
Þetta er furðu naiv guðfræði og reyndar ekkert annað
en endurvakning á bágbomustu lögskýringum skólaspek-
innar fomu á friðþægingarlærdómnum. Hefir meistara
Savóníusi stórhrakað í vitsmunum, er höfundurinn skilur
við hann.
Ferill hinna prestanna er nauðalíkur þessu, nema hvað
sá í miðið er „trúaður“, þegar hann kemur í sóknina. Þeir