Kirkjuritið - 01.04.1949, Qupperneq 38

116
KIRKJURITIÐ
inn á heimilið. Það gerir okkur ekkert til — en bömin
okkar?“ Þó gerir hann það fyrir bænastað konu sinnar.
Næst gerist það, að Gunnar fellur í stríðinu. Enn er prest-
ur í dauðans angist út af sál hans og liggur við, að hann
ásaki Guð fyrir að láta hann þannig farast í syndinni. En
skyndilega birtir yfir. Bréf berst frá syndaranum, sem
hann hafði skrifað rétt áður en hann dó, sem sýnir, að
trú hans er komin í rétt lag, það er að segja hugmyndir
hans eru orðnar hinar sömu og prestsins. Séra Torvik þakk-
ar Guði af hrærðu hjarta fyrir frelsun þessa villuráfandi
sauðar og með því lýkur bókinni.
Það liggur við stundum, að manni detti í hug, að þetta
eigi að vera grínsaga um andlegan vesaldóm sænsku prest-
anna og fólksins, sem þeir hafa í sinni umsjá. Svo dauð-
ans þröngsýnn og fátæklegur er allur hugsunarhátturinn.
Prestarnir tala um safnaðarfólk sitt og andlegt ástand þess
einna líkast því sem þeir væm að tala um holdafar búfjár.
Þegar þeir fara í húsvitjanir, gera þeir áætlun um, hvaða
andlegu fóðri eigi að salla á jötuna, syngja þetta vers yfir
þessum, lesa þessa hugvekju eða bæn yfir hinum, reka
þessa eða hina skömmina í þá, sem þess þurfa við, rétt
eins og verið væri að tala um skepnur.
En höfundi virðist vera rammasta alvara. Á svona ein-
faldan hátt eru sálir frelsaðar í Svíþjóð. Segir í auglýs-
ingu, að bókin seljist þar í mörgum upplögum, svo að þetta
virðist falla í smekkinn. En Islendingar hafa ekkert að
gera með svona bókmenntir, nema þá helzt til viðvörunar.
Og ef til vill hefir dósentinn þýtt þessa bók í því skyni,
því að lítið djarfar fyrir skáldskap í henni.
Það væri vissulega vonlaust verk, að ætla sér að reyna
að umbæta mannlífið, með því að kenna jafnframt, að
eðli mannanna sé gerspillt. Að mínum dómi er það ekki
aðeins guðlastanleg kenning, heldur og heimskuleg og
fjandsamleg allri menningarviðleitni. Það er ekki trú,
heldur vantrú! Fyrst á algóður Guð að hafa skapað menn-
ina með svo syndumspilltu eðli, að það er óbetranlegt.