Kirkjuritið - 01.04.1949, Síða 42

120
KIRKJURITIÐ
komizt yfir að þvo sumum barna sinna, þegar Guð spurði
eftir þeim. Og þetta kom niður á börnunum. — Þau urðu
að fara huldu höfði — vera í myrkrinu fyrir utan veizlu-
sal konungsins. Þetta er þungbært og umhugsunarvert,
þegar spurningin kemur ákveðin: Kenndirðu þínum söfn-
uði versið:
Bjargið alda, borgin mín,
byrg þú mig í skjóli þín.
Heilsubrunnur öld og ár
er þitt djúpa hjartasár.
Þvo mig hreinan, líknarlind,
lauga mig af allri synd.
Þið ættuð að kannast við það, þarna í öllu dásamlega
hreinlætinu í Reykjavík, sem hafið fataskipti 4—6 sinn-
um á dag, hve óþægilegt það er, þegar heita (og kalda
vatnið) hrekkur ekki til og þið getið hvorki þvegið ykk-
ur eða svalað þorsta ykkar. Og svo gleymum við — trún-
aðarmennirnir í dreifbýlinu — að kenna börnunum, sem
okkur er trúað fyrir, versin: Bjargið alda, borgin mín —
og
Við þennan brunninn þyrstur dvel ég,
þar mun ég nýja krafta fá,
í þessi inn mig fylgsnin fel ég,
fargar engin sorg mér þá.
Sælan mig fyrir trúna tel ég,
hún tekur svo Drottins benjum á.
Það bjargar lítið, þótt ég geti sagt þér það í fullum
trúnaði, að hér þarf enga lögregluvarðstöð, eða kjallara
fyrir ofdrykkjumenn — eða tukthús fyrir misindisfólk og
glæpamenn, og engin bamaheimili fyrir vandræðabörn.
Ég skal ekki fullyrða, en þykir þó líklegt, að gullhringur
myndi liggja hér óhreyfður á fjallvegum — langan aldur
— og ekki sæist ölvun á nokkrum manni á samkomum,
ef í hlut ættu einungis innanhéraðsmenn. Og þá bætir það
ekki úr skák, að mig rak svo í rogastanz, er ég sá full-