Kirkjuritið - 01.04.1949, Síða 44

122
KIRKJURITIÐ
„Stattu á fætur, ég skal hjálpa þér.“
Þetta var frekar harðsótt fyrir Bill. Um langt skeið
hafði hann ekki lagt stund á slíka leikfimi. Auk þess leið
honum hörmulega þá stundina — lumpinn, lasinn, og svo
var honum meira illt. Nú, en upp úr rúminu komst hann
samt og kraup á gólfið í náttfötunum.
„Jæja. Byrjið þér þá,“ sagði Bill.
„Faðir vor,“ byrjaði Frank.
„Faðir vor,“ endurtók Bill.
„Þú, sem ert í himnunum," hélt Frank áfram.
„Þú, sem ert í himnunum," endurtók Bill — snarstanz-
aði, greip fram í fyrir kennaranum og mælti: „Þetta hefi
ég nú einhvern tíma kunnað
„Ágætt. Haltu þá áfram.“
„Nei. Þér farið á undan. Ég kem á eftir.“
Og þannig komust þeir yfir Faðirvorið. Bill hraðaði sér
í bólið aftur, stundi átakanlega og hugsaði: „Það er ekki
tekið út með sitjandi sældinni að vera með þessu kristna
fólki.“
Þannig hefir viðhorf margra verið við kristindómnum
hér á landi, frá því er sögur hófust. Ýmsir mæltu í áheyrn
Njáls, at slíkt væru firn mikil at hafna fornum átrúnaði.
En Njáll mælti: „Svá lízt mér sem hinn nýi átrúnaður
muni vera miklu betri — og sá mun sæll, er þann fær
heldur.“
Og enn vill Hallur af Síðu hætta á, hvort hann getur
keypt fyrir Þangbrand og þá félaga — og enn vill Val-
garður inn grái, að Mörður kasti trúnni — og sjái, hvernig
þá fari. En í þessum faldafeyki nýsköpunarinnar syngur
dýrtíð og kreppa sína gleðisöngva — og gleymir sínu Fað-
irvori eins og Bill —, en yfir óraleiðir aldanna heyrast
ómar löngu liðinna þjáninga og sektarmeðvitundar:
Heyr himnasmiður, hvers skáldið biður
blandast við ekkaþrunginn söng hræddrar og kvíðafullr-
ar veraldar: