Kirkjuritið - 01.04.1949, Side 49

NORÐAN ÚR FÁMENNINU
127
Ertu að flýja myrkramiðin?
Meturðu vorið nú að öngu, —
sólmánaðar sunnangöngu,
sumardýrð og næturfriðinn?
Úti’ við heimskauts Ijósar lindir
logar upp á vetri rísa.
öllu voru landi lýsa
langeldar, sem nóttin kyndir. (G.Fr.)
En fyrir mér er ekki ósvipað ástatt og Hebreanum,
sem söng ljóðið um Rakel, sem grætur börn sín. Mér er
sem ég heyri í aftanblænum alla leið „utan frá heimskauts
Ijósum lindum" andvarp, andvarp norðan yfir Hljóða-
bungu og Tröllakirkju. Þetta andvarp ómar í hvelfingum
hinna grátnu, hryggu kirkna, og bergmálar í fótataki kyn-
slóðanna, sem hér hafa leitað svölunar sálum sínum og
verið bænheyrðar af Drottni, og borið eins og hetjur kvöl
°g kulda, hita og þunga síns erfiða lífsdags, og fært þjóð-
inni fjölda hinna hraustustu og göfugustu drengskapar-
manna og kvenna. Og þetta andvarp frá yztu nesjum hins
iogfrána lands er í senn lofsöngur fyrir liðna tíð, kveðju-
óður og fyrirbæn fyrir ástkærum börnum safnaðanna og
kirknanna, þessara barna, sem borizt hafa til ykkar vona-
°g fyrirheitnu landa — „borizt til blómanna í birtu og yl“
úr krappa, kalda og dimma hamragljúfrinu:
Guð leiði þig, hans eilíf ást,
sem aldrei góðum manni brást.
Gakk, gakk, mitt bam, og forlög fyll,
og finnumst, þegar Drottinn vill.
Guð leiði þig. (Karl Gerok).
í'annig er sumt af okkar kristindómi norður hér.
Guð leiði þig og blessi — og alla og allt, sem þú elskar.
Þinn einlægur,
Jónmundur HaTldórsson.