Kirkjuritið - 01.04.1949, Qupperneq 53

NÁÐARGÁFA VEIKLEIKANS
131
hann stendur með stafkarls búnað.
Vesalings hroki af veraldarseim,
með vinnandi hendur þú þjónar tveim,
því Guð metur aldrei annað í heim
en auðmýkt og hjartans trúnað.
Við lestur þessa kvæðis, sem er afburða listaverk, getur
rnar!=t sótt á hugann og snert djúpt. Oss getur meðal ann-
ars komið í hug þetta orð hins heilaga máls: „Guð stendur
1 Segn dramblátum, en auðmjúkum veitir hann náð.“ Og
°ss koma í hug ýms ummæli frelsara vors, sem staðfesta
öfuðerindi hans til syndugra manna, að birta þeim náð
Uðs og fyrirgefandi föðurkærleik, þrátt fyrir alla synd
Peirra og breyskleik—aðeins að viðtÖkuhæfileiki auðmýkt-
armnar búi í hjartanu, jarðvegur sannrar iðrunar. Þá blasir
^ð innri sjón vorri hin fagra mynd föðurkærleikans, er
a§nar týndum syni. Guðsbarnið lifði í brjósti hins fallna
°S villta sonar, og faðirinn beið og fagnaði komu hans
°S vafði hann kærleiksörmum. Og frá þessu sjónarmiði
sjónarmiði ævarandi miskunnar Guðs, er svo oft getur
§art smælingjann stóran og hinn veika styrkan — skiljum
Ver betur lofgjörðarefnið í orðum frelsarans, er hann segir:
”Eg vegsama þig, faðir, herra himins og jarðar, að þú
erir hulið þetta fyrir spekingum og hyggindamönnum, en
°Pinberað það smælingjum.
En allra fegursta og guðdómlegasta myndin, sem vér
eigum af Jesú í guðspjöllunum, er af orðaskiftum hans við
ariseana og fræðimennina út af hórseku konunni, er þeir
°nm með til hans. Þeir leggja spurningu fyrir hann, hvort
flgl skuli grýta slíka konu, samkvæmt fyrirmælum lögmáls-
íns< Svar hans ætti að vera kunnara og oftar haft yfir
1 boðskap kirkjunnar en er, þetta: „Sá yðar, sem syndlaus
er’ fyrstur steini á hana.“ En er þeir heyrðu þetta,
Seglr í guðspjallinu, gengu þeir burt hver eftir annan. Jesús
ar einn eftir og konan frammi fyrir honum. Og eftir að
esús hefir í annað sinn ritað með fingrinum á jörðina,