Kirkjuritið - 01.04.1949, Síða 72

150
KIRKJURITIÐ
umhverfis blóðlitað. Andlitið var nábleikt, en augnaráðið
var eins og sindraði af sverðseggjum.
„Ég er keisarinn," sagði hann, „lút þú mér, og þá skal
ég gefa þér öll þessi ríki.“
En Jesús svaraði: „Vík frá mér, freistari, því að skrif-
að stendur: Drottin Guð þinn átt þú að tilbiðja, hinn Ei-
lífa, og engan annan.“
Þá hvarf sýnin.
Þegar Jesús var aftur orðinn einn í hellinum við Engedí,
spurði hann: „Með hvaða tákni á ég að sigra makt myrkr-
anna?“
„Með tákni mannssonarins," svaraði röddin að ofan.
„Sýn mér þetta tákn,“ bað Jesús.
Skært stjörnumerki birtist á himni. Það voru fjórar
stjörnur, sem mynduðu kross. Jesús þekkti, að þetta var
fomt vígslutákn. Á elztu tímum höfðu synir Jafets til-
beðið það sem tákn hins jarðneska og himneska elds, tákn
lífsins með öllum dásemdum þess og yndisleika, tákn elsk-
unnar, með öllum hennar máttugu dulargáfum. Síðan höfðu
Forn-Egyptar séð í því tákn hins mikla leyndardóms, ein-
ingu þrenningarinnar, ímynd fórnar og friðþægingar hinn-
ar ónefnanlegu, eilífu æðstu veru. Það var í einu tákn
lífsins, dauðans og upprisunnar og þessvegna markað á
grafir og musteri. Þessi dýrlegi kross fór stækkandi og
færðist nær, eins og Jesús seiddi hann að sér. Hinar fjór-
ar skínandi stjörnur blikuðu við og urðu smámsaman að
geislandi, ljómandi sólum.
„Þetta er dulartákn lífsins og ódauðleikans," sagði rödd-
in frá himni, „mannkynið átti það fyrrum, en hefir glat-
að því. Viltu gefa því það aftur?“
Snögglega slokknuðu allar stjörnurnar. Það varð nið-
dimm nótt. Dunur heyrðust í jörðu, svo að fjallið skalf,
en upp úr Dauðahafinu lyptist annað kolsvart fjall og á
tindi þess stóð dimmur kross. Á krossinn var negldur deyj-
andi maður. Ógurlegur manngrúi þakti allt f jallið og óhljóð
bárust þaðan eins og djöfullegir hæðnishlátrar. Hann gat