Kirkjuritið - 01.04.1971, Síða 15

vegar, hvort hann fœst til að sœkja
frœðslutímana, — eins og óstandið
er í dag.
Ég spyr Tómas, hvað hann telji
helzt mœla með fermingu, og hann
svarar því til, að hún veiti þeim, sem
vilja, tœkifceri til þess að jóta kristna
trú. María anzar sömu spurningu ó
þann veg, að sé alls hófs gœtt í til-
haldi, þó geti fermingin einnig
fengið eldra fólkið til að hugsa, hún
geti kveikt í því, vakið minningar og
fengið það til þess að íhuga afstöðu
slna.
Þó er enn vikið að því, hve eldri
og síðan þar af leiðandi hinir yngri,
telji ferminguna sjólfsagða. Ég hef
orð á því, að grunur minn sé sá, að
þetta sé eitthvað að breytast. Ærið
margt sé að losna úr skorðum hér
og þar.
— Það hlýtur eiginlega að fara að
breytast, segir María. Það getur ekki
haldið áfram svona. Prjálið — og
brjálœðið í sambandi við þetta —
hefur verið að smá aukast. Einhvern
tíma hlýtur að koma að því, að fólk
sér, að þetta getur ekki gengið. Þá
springur þetta hreinlega.
Mér kemur á óvart, hve sammála
þau eru í flestu. Það bendir til þess,
að viðhorf þeirra og skoðanir séu
almenn meðal ungs fólks. Þau virð-
ast leggja áherzlu á valið og játn-
'nguna.
— En fœri nú svo, að fermingar-
aldur yrði hœkkaður, yrðu þá
þeir, sem fermast létu, ákveðn-
ari og virkari limir kirkjunnar?
Magnús telur hiklaust, að svo muni
verða. — En ég spyr, hvort nokkur
trygging sé þess, að þeir, sem létu
fermast 17—18 ára, vildu halda við
sinn kristindóm, þegar þeir vœru
orðnir 25 ára. Ástríður álítur, að þeir,
sem á annað borð láti fermast, hljóti
að halda fast við trúna. Helgi er
sama sinnis. Um 16 ára aldur heldur
hann, að einna bezt komi I Ijós,
hver er trúaður og hver ekki. Náttúr-
lega komi slíkt aldrei alveg í Ijós.
Tómas telur, að afstaðan muni alltaf
fara afar mikið eftir frœðslunni, sem
hver og einn fœr notið. Hann býst
ekki við mikilli þátttöku í ferming-
um fyrstu ár eftir breytingu aldurs-
marks. María er honum mjög sam-
dóma. Hún hyggur, að margur ungl-
ingur hefði naumast tíma til að sinna
slíku.
—- Nú, eftir því gœti þá árangur-
inn orðið sá, að við sœtum uppi með
ákaflega lítinn og afmarkaðan söfn-
uð innan fárra ára? segi ég. Séra
Ólafur er á því, að kjarnasöfnuður
hlyti að myndast. — Vœri slíkt já-
kvœtt eða neikvœtt?
Sú spurning hlýtur ekkert svar.
Hins vegar er farið að rœða um
nauðsyn þess að ná til barna á aldr-
inum 12—14 ára engu að síður.
María vekur fyrst máls á því. Hún
telur börn mjög virk á því skeiði og
opin. Fyrir þau þarf að hafa œsku-
lýðsfélög. Tómas tekur undir og
leggur áherzlu á gildi frœðslunnar
fyrir þennan aldur. Ef frœðslan er
góð, þá býst hann við, að þátttakan
13