Kirkjuritið - 01.04.1971, Qupperneq 45

farið efti r því, hverniq vindurinn
blœs.
Þar er ég sammála þér, segir
^iarni. Ef við eigum að byggja á
akkar biblíu, þá er ekki svo gott að
breyta miklu.
Það vœri þá e. t. v. helzt, að
einhverju mœtti breyta í söngnum,
se9ir Jóhannes. Hinir játa því, en
Biarni bœtir við:
" Kirkjan er gengin af sinum
grunni, ef hún œtlar einhverju að
reyta í kenningum sinum. Slíkt
vœri hreinn undansláttur.
Ég heyri, að samkoma stendur
yrir dyrum þar í sóknunum. Séra
bialldór kveðst munu frœða mig um
bana síðar.
hvað um prestinn?
er að spyrja um prestinn. Hvernig
u9sar sóknarfólk til hans nú á dög-
um? Þar hljóta að hafa orðið breyt-
ingar?
Þeir Bjarni og Jóhannes telja
miklar breytingar á orðnar i því efni
rá fyrri tið. Það var litið stórt á
Prestana. Þeir voru hálfgerðir dýrling-
ar, segir Jóhannes. Og Eysteinn tek-
Ur ' sama streng:
Við höfum verið mjög heppnir
rne® presta, Fjallamenn, og við ber-
um ennþá mikið traust til prestsins
0 kar, -— treystum því, að hann
reynist okkur vel. Bilið var mikið
presta og fólksins. Þetta var oft
larnagi — Qg rembingurinn feikileg-
Ur- Prestar voru einu menntuðu
rmiennirnir í sveitum. En hvað, sem
Flí-- ^'^Ur' b° beld e9' beir seu
ekki minna metnir nú.
Minnzt er á þéringar og því fagn-
að, að þœr séu úr sögunni. Ég spyr,
hverjar óskir þeir hafi á hendur
presti sínum.
Eysteinn vill, að hann sé rœðu-
maður góður og góður prestur í hví-
vetna, einnig félagsmálamaður.
Bjarni vill, að hann sé alþýðlegur, að
hann sé með fólkinu, að hann lifi
og starfi með því. Jóhannes kýs, að
hann kenni, einkum kristinfrœði.
Hann á að gera það. Hinir taka
undir það með áherzlu.
Séra Halldór situr að mestu hljóð-
ur. Ég held, að hann megi vel við
una, því að mig grunar, að þeir telji
hann svara þessum óskum allvel.
— Það er síður en svo, að ég líti
niður á prestinn, þótt ég sjái hann
í vinnufötum, segir Eysteinn og bœtir
við smásögu af því, er hann sá séra
Sigurð Haukdal í fyrsta skipti, þá
ríðandi berbakt i vinnufötum.
Nei, prestinn vilja þeir ekki missa
úr kallinu. Það er œskilegt, að sveita-
prestur hafi ekki of stórt kall. Hann
þarf að geta sinnt menningarmálum
og kynnzt fólkinu vel, vera í lifandi
tengslum við það. Hann þarf að upp-
frœða ungdóminn. Þeir álíta, að fá-
frœðin sé miklu meiri í fjölmenninu
og tali sínu máli, ástandið sé þar
yfirleitt lakara. í strjálbýlinu byggir
presturinn hins vegar upp sitt þjóð-
félag, sinn verðandi söfnuð.
Þakklœti efst í huga
Og loks er svo komið að sóknar-
prestinum sjálfum. Hvað starfar
prestur í slíku kalli?
— Messar, predikar, semur rœð-
43