Kirkjuritið - 01.04.1971, Qupperneq 77

^enedictio eru notuð sem
h I i ð s t œ ð u r (korrelater) orðs-
ins confirmotio.
Anglíkanskir guðfrœð-
' n g a r hafa fengist mjög við
spurninguna um veitingu Andans í
skírn og fermingu. Hin auðuga
kirkjufeðraguðfrœði þeirra, hefur
veitt þeim nokkurt svigrúm ó þessu
sviði. Þar skipta „the Seal of the
Spirit’‘ og „laying on of hands" mjög
miklu máli. Þeir rœða allmikið um,
Qð Andinn veitist fyrir handayfir-
lagning í fermingunni. Hér er einn-
ig arfur frá M. Bucer, sem dvaldi
síðustu œviár sln I Englandi og tók
þátt í sköpun á Common Prayer
Book.62 Hann leit svo á, að handa-
yfirlagningin vœri sakramentöl at-
höfn. Með því að taka upp hinn
berorða formála: ,,Nim hin den
heiligen geist" í fyrstu fermingar-
skipun sinni í Kassel,63 hefur hann
eignað handayfirlagningunni þann
eiginleika að veita Andann — og
valið fermingu sinni stað miðja vegu
milli Wittenbergs og Rómar. Og hann
maelir með sömu leið í Common
Prayer Book, þar sem hinn sakra-
mentali þáttur varð einnig mjög
augljós.64 Þetta hefur einkennt enska
fermingarguðfrœði síðan.
Dom Gregory Dix telur
áhrif skírnarinnar vera eskatolog-
lsk, en hlutverk fermingarinnar að
miðla Andanum í þ e s s u I i f i =
-the gift of the Spirit in confirmation
makes man a living member of the
body 0f Christ within time."56
Pess vegna getur hinn ófermdi ekki
tekið þátt í kvöldmáltíðinni: hann
hefur ekki tekið á móti „the in-
dwelling of the Holy Spirit." A. J.
Mason heldur hinu sama fram.66
Anglikönsk fermingarguðfrœði fœst
yfirleitt mjög við að greina sundur
,, the grace of the Holy Spirit in
Baptism and the g i f t of the Holy
Spirit in confirmation," svo að vitnað
sé til Ramseys.67 Og þá er œtlunin
að gera ferminguna að eins konar
leikmanavígslu með sér-
stökum búnaði Andans. Hér leiðir þó
erkibiskup guðfrœðinga sína til rétts
vegar. NT rœðir ekki um leikmanna-
vígslu einstaklinga, heldur um I ý ð
Guðs, laos theou. (1. Pét.
2, 9 og 10.) Og hann vitnar til
Hieronymusar fyrir þá: „Sacerdotium
laici, id est baptisma."68 — Vígsla
leikmanna til prests fer fram í skírn-
inni.
Lútherskir guðfrœð-
i n g a r hafa einnig reynt að gera
sér gleggri grein fyrir inntaki bless-
unarinnar og handayfirlagningarinn-
ar. Peter Brunner rœðir um,
að blessunin sé „nýr veruleiki , sem
miðli nýrri gáfu og hlutverki.63
Kristur hefur ekki gefið kirkjunm
skýrt umboð til blessunarinnar. En
hann blessaði sjálfur. (Mk. 10, 16, Lk.
24, 50.) Blessun Abrahams var full-
komnuð I Kristi. (Post. 3, 25n.) Hann
gaf lœrisveinunum mátt til blessun-
ar (Jóh. 14, 12.) Og friðarkveðja
þeirra er ekki orðin tóm, heldur
raunveruleiki. (Lk. 10,5n, Mt. 10,
12n). Blessunin skal hverfa aftur til
þess, sem veitti, ef ekki er tekið móti
henni og hennar „neytt".70 (Th.
Harnack heldur hinu sama fram með
tilliti til Lk. 10.)
í ,,Segen" er, eins og í aflausn-
75