Kirkjuritið - 01.10.1971, Page 12

Og ég leit upp: Sem austurhvelið hátt
lýsi við árdags upphaf sjóndeild alla
á sigurför mót sólarlagsins átt,
og svo sem gœfi sýn til hárra fjalla
úr dalsins lœgð, — svo leit ég bjarmaflóð
um blómsins efstu brún í straumum falla.
og eins og vœntum vér á foldarslóð
sólguðsins vagn að sjá, er húmsins slœða
til beggja hliða þokast þung og hljóð,
svo skein í bjarmans miðju hátt til hœða
hinn hljóði sigurlogi og þannig brá
sem deyfðum Ijóma á línur fjœrri svœða.
Þúsundir engla þar ég svífa sá
með söngvagleði í bjarmans dýpsta inni,
hvern á sinn hátt sinn trúarfögnuð tjá.
Og enn ég sá: af ástarmildi sinni
dásemdin brosti blítt við þeirra leik
brosi, sem fyllti helgra salarkynni.
Þó hefði styrk mín stefjagáfan veik
til móts við skynjun, mundi ég samt ei voga
hið minnsta að iýsa hennar yndisleik.
Cg sem ég horfði í hennar geislaboga
leií' helgur Bernharð þangað, — og ég sá
í augum hans þann ástartrúnað loga,
sem augum mínum vakti nýja þrá.