Kirkjuritið - 01.10.1971, Side 18

sem eiginleika nema þessa veiku trú eða frumgróða trúar (trú ó byrjunarstigi)'
að vér erum farnir að höndla Krist, en synd helzt samt hjó oss í sannleika.
O, hve þessi orð Lúters eru langt frá öllu syndleysi, öllu öryggi holdsins, sem
losar sig við sektartilfinninguna með amerískum hraða og ekki það eitt, heldur
alla meðvitund um synd.
Áframhaldið:
„Þetta er þó enginn leikur, heldur alvarlegt og mjög mikilvœgt, því að Kristur,
sem oss er gefinn og vér höndlum í trúnni, hefur ekki gert neitt smávœgilegf
fyrir oss eða verið að leika sér, heldur „Elskaði oss og gaf sjálfan sig fyr'r
oss, var gerður að bölvun fyrir oss o. s. frv." eins og Páll hefur áður sagh
En það er ekki máttvana hugarburður, að Kristur hafi verið framseldur fyr,r
syndir mínar og verið gerður bölvun fyrir mig, til þess að pg yrði hrifinn
eilífum dauða. Því verður það að höndia þennan son og trúa á hann (en það
er Guðs gjöf) til þess, að Guð reiknar þessa trú, þótt ófullkomin sé, til fullkom-
ins réttlœtis. Og hér erum vér í allt öðrum heimi, þar sem ekki er um það að
rœða, hvað vér eigum að gera, með hvaða verkum vér eigum að verðskulda
náð og fyrirgefningu syndanna, heldur erum vér hér í guðlegri guðfrœði, þar
sem vér heyrum þann gleðiboðskap, að Kristur hafi dáið fyrir oss og að vér
séum reiknaðir réttlátir, er vér trúum, en séum þó áfram í syndum vorum, »9
það meira að segja stórum."
Hvílíkt fagnaðarerindi. Getum vér lúterskir menn gleymt þessu? Er þessi boð-
skapur orðinn óþarfur? Eru ekki enn til menn, sem hafa samvizku og synda-
vitund og láta sér ekki nœgja fullyrðingar, heldur verða að eiga Krist og hann
krossfestan að frelsara?
16