Kirkjuritið - 01.10.1971, Síða 19

Lq
býr nE9Umýri 0 Skeiðum í Árnessýs
frp-i , 'rii<:ur Þorsteinsson. Hann
^odur nS d i • ,
°któ, uo Keykjum i somu sveit
þ0rst Sr ^86. Foreldrar hans vo
ðerðu'HH.horsteinson, bóndi, og Inc
Eiríþ-Ur Elri^sciót1'ir. Þegar ég spur
sÞurð'Urru œttina' brosti hann c
Ég lJ' hyort r°kja skyldi til prest
bá m s ^að ekki saka' Sasði ha’
Er|enh° Ur sina komna af síra Gís
beinj hSyni Ó Ólafsvöllum og síra Kc
da| p 0rsteinssyni, latínuskáldi í Mi
srniS ° 'r ^'riks var kominn af llluc
yngsh' Skáihoifi- Sjálfur er Eirík
la systkina.
Annars var það ekki meiningin að
skrifa hér œttartölu n'é heldur hefja
œviskrár. Ég er kominn til Eiríks á
Löngumýri til þess að reyna að gefa
þér, lesandi góður, eithvað af þeirri
gleði, sem því er samfara að heim-
sœkja þennan ágœta mann, þennan
meðal hina beztu þjóna kirkju Krists,
þar sem heitir í Ólafsvallasókn. Ég
vildi, að þú gœtir séð hér öll blómin,
sem prýða stofur. Það fegursta er í
vasa hjá mynd af látinni eiginkonu
Eiríks, frú Ragnheiði Ágústsdóttur frá
Birtingaholti. Hér hefir Drottinn byggt
húsið.
Og ég gef Eiríki orðið. Hann bros-
ir. Hugurinn leitar aftur.
Eiríkur Þorsteinsson á Löngumýri hefur
orSið
„Ég man eftir minni fyrstu kirkjuferð.
Það var til Hrepphólakirkju, þegar
Sigriður, systir mín, var gift. Hún átti
Sigurð Erlendsson á Vatnsleysu í Bisk-
upstungum, er þá átti heima á Ham-
arsheiði í Stóra-Núpssókn. Síra Valde-
mar Briem gifti þau. Þá var ég
þriggja og hálfs árs. Ég var reiddur
af vinnumanni á Reykjum, reiddur á
hnakkkúlunni, og ég man hann -fór
heim að Sandlœkjarkoti. Annars man
ég nú fátt markvert frá þessari minni
fyrstu kirkjuferð.
Raunar má segja, að guðsþjónusta
hafi verið á hverjum degi í mínu ung-
dœmi. Á sumrin var alltaf lesinn hús-
lestur á daginn. Frá haustnóttum til
páska var lesið að kvöldinu til. Og
alltaf var sungið. Bœnir voru ekki
beðnar, en þakkað fyrir lesturinn.
Lesnar voru „Péturshugvekjur". Á
17