Kirkjuritið - 01.10.1971, Síða 26

breytinga ó flestum sviðum. Hið ís-
lenzka þjóðfélag nœgir eitt til þess
að minna á það, þótt ekki sé skyggnzt
víðar um. Og ekki verður því leynt
né neitað, að miðað við ytri umsvif
og framkvœmdir, bœði í verklegum
efnum og á hinum ýmsu sviðum
menningarmála, er þjóðkirkja íslands
nœsta hóglát stofnun. Sá, sem trúir,
er ekki óðlátur, sagði spámaðurinn á
sínum tíma. Patiens quia aeterna, var
sagt um kirkjuna fyrrum. Hvort
tveggja rétt og satt. Trú er vitund um
þann hulda, hljóða mátt, sem starf-
ar í leyndum. Hann er ekki í kapp-
hlaupi við tímans straum, hvort sem
stríður er eða stilltur, ýfður eða lygn,
því hann umlykur allan tíma, eins og
hafið dropann. En sá eilífi Guð, sem
vér þekkjum í Jesú Kristi, er ekki hin
aðgerðalausa þögn utan tímans, er
aðeins bíði þess, að þessi gári á
skyggðum fleti eilífðar, sem vér
skynjum sem tíma og veröld, falli
aftur í samt far án ummerkja. Hann
hefur rofið þögnina, talað. Hann hef-
ur stigið inn í tímann til þess að lifa
með tímans börnum. Hann er það
orð elskunnar, sem sífellt kallar í
myrkrin út til þess að vekja llf af
dauða, skapa, nýskapa, umskapa.
Hann er sá Guð, sem berst til sigurs
með kross að auðkenni, upprisu að
marki. Hver andrá bifast af uggsemi
hans elsku. Hann líður og gleðst í
hverri sál. Hann viil frelsa hverja
sál. Hann vill gera mannsins heim
að sínu ríki.
Kirkjan er hans. Hún er að engu
leyti markmið í sjálfri sér. Hún er
farvegur, sem hann hefur skapað til
þess að beina Ijósi síns orðs og lífi
síns anda inn 1 og um þennan he|rT1_
Hún er vitni um þann sigur, sem
hefur
ið í Jesú -Kristi, vitni
ufl1
ð
þann kœrleik, sem allt getur heilga
og bœtt. Hún er kyndill þeirrar ^°n
ar, sem lýsir yfir aldanna vegu
oð
lík-
hverja skammvinna œvi. Hún er
ami hins ósýnilega, upprisna Dr°ff
ins Jesú, af því að hann, til hirt1110
stiginn, segir ekki skilið við það doff'
sem hann klœddist, þá jörð, seí]]
hann blessaði með sporum sínurn
þyrnanna braut og með fórnardauða
sínum á krossi. Hún er líkami harP
vegna þess, að hann nemur ekki °r
ð
llö
,ð
sín úr gildi: Ég er með yður 0
daga. É g e r vínviðurinn, þér erU
greinarnar.
Allt er þetta óbreytt og óumbrey*
anlegt. Og það vitum vér, að spurri
ingin um það, hvernig kirkjan er va*
in hlutverki sínu og köllun á hverju111
tíma, er sú ein, hver veruleiki þett°
er i lífi þeirra, sem játa Krist og boða
Krist. Um það erum vér spurðir fyrS
og síðast, vér, sem hann hefur kalla
heilagri köllun. Það reynum vér hveríl
dag. Hvern morgunn, hvert kvöl '
þegar vér tölum við hann í bcen
hlustum eftir rödd hans. Það lesur11
vér svo oft úr augum þeirra, sern
hann sendir í veg fyrir oss. E r h a n n
m e ð o s s, hann, sem sorgina s'9r?
ar, hann, sem reisir reyrinn brotna-
Er hann í oss, hann, sem á orð
lífs, hann, sem sýknar sekan, gefur
þjáðum frið, veikum styrk og getur
gert alla gleði tcera og sanna?
Þetta er hið eina mikilvœga 0f
alvarlega, hið eina, sem allt veltur ö•
Það er oss öllum Ijóst. Og þetta verð
ur hið eina, sem að verður spurt an1
24