Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 62

Orðabelgur
SYNODUS
Prestastefna íslands er nœst alþingi að aldri
og virðuleik af íslenzkum stefnum eða sam-
kundum. Segja mœtti þó, að hún vœri að því
leyti eldri og merkilegri en alþing, að hún ó
sér rœtur og uppruna í hinni fyrstu kristni ó
dögum postulanna. íslenzka prestastefnan var
um margt sérstœð fró upphafi og trúlega þjóð-
legri en gerðist með öðrum þjóðum. Mér er
ekki kunnugt, að sögu hennar hafi verið gerð
nein viðhlítandi skil, og er það ekki vanzalaust.
Nú er ó döfinni endurskoðun ó lögum um
íslenzku kirkjuna, og mó telja víst, að hlut-
verk og tilhögun synodunnar verði þar ofarlega
ó blaði. Þar veldur miklu, hversu til tekst. Yms-
um, — einkum prestum—, hefur fundizt sem
vegur prestastefnunnar fœri mjög minnkandi hin
síðari ór. Mér er sjólfum minnisstœtt, hver virðu-
leiki mér þótti yfir fyrstu fundum prestastefnu,
er ég sótti ó nómsórum mínum. Að sjólfsögðu
var stúdentum augljóst sitthvað, sem betur mótti
fara. Samkoman var einkar stirðleg og svifasein,
sömu garpar héldu þar langar rœður aftur og
aftur, og var þó e. t. v. óljóst, hvað þeir vildu
segja. Nokkur bót hefur verið róðin ó vinnu-
brögðum. Aftur ó móti er efamól, að gestum
eða aðkomandi þyki nú mikil reisn eða virðu-
leiki yfir samkomunni. I fljótu bragði virðist
hún einna líkust dólítið losaralegu nómskeiði.
Til nokkurra úrbóta mœtti það verða, að hin
aldna samkunda fengi rýmri samastað. Slíkt
skiptir móli, ef búningur og ytri ósýnd kirkju
skiptir móli. Allar stéttir kjósa sér svo veglegan
þingstað, sem verða mó; en hér er um að rœða
það, sem heyrir til Guðs ríki meðal manna. Víst
er oss annt um Skólholt, Hallgrímskirkju og sitt-
hvað fleira, en hví skyldi oss þykja minna vert
um prestastefnu?
ATHUGASEMD: — KRISTNIHALD MÝVETNINGA
Ljóst er, að pistill ORÐABELGS undir fyrirsÖgn-
inni /;Hver elur upp börnin?" hefur valdið mis-
skilningi og sórindum þar, sem sízt skyldi. Það
þykir undirrituðum miklu miður. Mér var vel
kunnugt, að séra Orn Friðriksson hafði gert sef
allt far um að hefja kvöldmóltíðina úr niðurlceg-
ingu meðal safnaða sinna, enda eru skýrslat
órœkur vottur þess, hvað óunnizt hefur. Pistil
þennan bar að sjólfsögðu ekki ó nokkurn hótt
að skoða sem umsögn mína um kristnihald My*
vetninga fyrr né síðar. Hins vegar var aðeins
vitnað til þess, er Jakobína Sigurðardóttir hefð'
lótið fró sér fara og það hugleitt lítillega. Þ°^
skal jótað, að frúin gat um viðleitni séra Arnar
og lagði honum til lasts, og kann það að hofn
verið yfirsjón, að þetta kom ekki fram hjó mer-
Eru Mývetningar og séra Orn beðnir velvirðing°r
ó þessu.
ENN UM UPPELDI OG GUÐRÆKNI
í þessu hefti Kirkjuritsins birtist viðtal séra Guð-
jóns Guðjónssonar við Eirík Þorsteinsson ó Löng^'
mýri. Eiríkur var lengi og er raunar enn dyg9uí
trúnaðarmaður safnaðar síns, þótt hann sé hcett*
ur þjónustu við messugerðir. Ég man ekki þann
héraðsfund í Árnesprófastsdœmi, að hann haf'
ekki verið þar; og fóliðað hygg ég; að sóknar’
presti þyki í Ólafsvallakirkju, ef hann er þ°r
ekki. Eiríkur segir fró heimilisguðrœkni í viðtaI■
inu; — þeirri, sem hann vandist við í œsku,
til orðs kemur, að enn heldur hann siðum sínLjrn
í því efni. Slíkt mun almennara meðal eldr°
fólks en nokkurn grunar. Efalaust veldur barns
vaninn þar mestu. — Og það er íhugunarefn1*
Hvað munu þau skyggnast í ó elIidÖgarr*/
börnin, sem nú alast upp? Það er kunnara en
fró þurfi að segja, að guðrœkni lœra þau mor9
60